[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "เรื่องการเลี้ยงลูก เรามีหน้าที่ให้ แต่ไม่ได้มีหน้าที่ตั้งความหวัง เรามีหน้าที่ให้ในสิ่งที่ดีที่สุด อบรมเขาอย่างเต็มสติกำลังที่สุด ส่วนผลจะออกมาอย่างไร ก็ต้องแล้วแต่บุญเก่าเขาด้วย ถ้าบุญเก่าเขาสร้างเอาไว้ดี ต่อให้ไปตกอยู่ในที่ ๆ แย่แค่ไหน เขาก็เอาตัวรอดได้ ถ้าบุญเก่าสร้างไว้ไม่ดี อบรมมาดีขนาดไหนก็เละเทะไม่เป็นท่า

แต่ว่าไม่ใช่ไม่มีโอกาสแก้ตัว เพราะวัยรุ่นเป็นช่วงที่ไม่เอาเหตุไม่เอาผล ไปตามอารมณ์อย่างเดียว พอไปถึงช่วงอายุหนึ่งก็จะได้สติ แล้วก็กลับมาปรับเปลี่ยนพฤติกรรมใหม่ สมัยช่วงวัยรุ่นอาตมาก็แบบนี้แหละ แต่ไม่ได้เป็นแบบคนอื่นเขา มีหน้าที่กระทืบชาวบ้านเขาให้ได้สติ ชอบมาหาเรื่องท้าตีท้าต่อย ท้ายสุดอาตมาทนรำคาญไม่ไหวก็อัดน่วมไปเลย แล้วแต่ละคนก็กลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดี รู้จักทำมาหากินกันหมด อาตมาก็ว่าเข้าท่าดีเหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะว่าพวกนี้จริง ๆ เขาอยากเด่นอยากดัง แต่ปรากฏว่าพอน่วมกลับไปก็คงรู้ว่า อนาคตทางนี้ไม่ดังแน่ เพราะมีคนเก่งกว่า เขาก็เลยต้องกลับไปทำมาหากินเขา

พ่อแม่อาตมาเลี้ยงลูกด้วยไม้ โตมากับอาญา คำสั่งของพ่อแม่คือเสียงสวรรค์ ห้ามมีความคิดคัดค้าน ไม่อย่างนั้นโดน..! ก็เลยไม่มีโอกาสนอกคอกเพราะมีไม้เรียวคอยกระหนาบอยู่ ไปนึกถึงพี่สาวคนที่ ๓ เพื่อนชวนไปงานวัดที่ ตำบลลูกแก สมัยก่อนเรียกว่าไกลมาก เพราะไปกลับนี่เป็นวันเลย กลับมาพ่อก็ตีด้วยไม้รวกผ่าซีกขนาดเกือบ ๒ นิ้วมือ ตีจนน่วมเลย พ่อลืมไปว่าช่วงวัยรุ่นต้องมีเวลาของตัวเองกับเพื่อนบ้าง เพียงแต่ว่าถ้าขออนุญาตพ่ออาจจะไม่ได้ไป ก็เลยหลบไปกับเพื่อน

สมัยนี้ไม่ต้องไปคุมหรอก อยู่ในบ้านก็เข้าไปถึงกันเพราะอินเตอร์เน็ต ก้มหน้าก้มตากลายเป็นมนุษย์พันธุ์ใหม่ พันธุ์ก้มหน้าเขี่ยจอ ถ้าสร้างจิตสำนึกให้เขาได้ก็จะจบ ถ้าสร้างจิตสำนึกในด้านใฝ่ดีให้เขาไม่ได้ ก็จะไหลตามกระแสไป ฉะนั้น..มีอยู่อย่างเดียวก็คือ ทำให้เขารู้ว่าทางบ้านรักเขา ห่วงเขา แล้วสิ่งที่เขาควรจะทำให้พ่อแม่ภูมิใจนั้นคืออะไร ถึงเวลาเราก็ต้องไปเฮกับเขา ดีใจกับเขา ทำดีมีรางวัล พาไปเลี้ยง ตื่นเต้นด้วย ห้ามตายด้าน..! เขาจะรู้สึกภูมิใจว่าเป็นลูกที่พ่อแม่รัก ก็ไม่กล้าทำให้ผิดหวัง"