[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า “เรื่องของพระ โดยเฉพาะหลวงปู่หลวงพ่อครูบาอาจารย์ หรือแม้กระทั่งอาตมาก็ตาม มีอยู่อย่างหนึ่ง ก็คือ บรรดาลูกศิษย์จำนวนหนึ่งมักจะต้องการเสนอหน้าให้คนอื่นเห็นว่าใกล้ชิด มีสิทธิพิเศษมากกว่าใคร ขอยืนยันว่าวัดท่าขนุนไม่มี ถ้าใครอ้างว่าเป็นลูกศิษย์ใกล้ชิด มีสิทธิพิเศษ ก็ช่วยจามมะเหงกพิเศษ ๆ ให้เขาด้วย..! เพราะว่าพอถึงเวลาแล้วกลายเป็นสร้างความแตกแยกไป ว่าคนโน้นเป็นคนใกล้ชิด คนนี้เป็นคนห่าง

ในสายตาของพระ ท่านให้การสงเคราะห์ทุกคนเสมอหน้ากัน แต่ว่าบางท่านอาจจะมีความคล่องตัวเฉพาะในบางอย่าง ซึ่งต้องเรียกใช้ในด้านนั้นอยู่ ขอบอกว่าโปรดอย่าอิจฉาเขา เพราะถ้าต้องทำเองแล้วจะเหนื่อยรากเลือด..! เห็นเขาได้ทำเราก็ยกมือโมทนาสาธุ....กูไม่ช่วยมึงหรอก หมดเรื่องหมดราวไปเลย ไม่อย่างนั้นแล้วพอถึงเวลาก็จะมีการนินทาว่าร้าย จิกกัดกันเป็นปกติ ซึ่งไม่น่าจะเป็นวิสัยของผู้ปฏิบัติธรรม

อาตมาเองฟังจนเบื่อ และสงสัยว่าเมื่อไรจะเลิกจิกกัดกันเสียที การสร้างวจีกรรมนั้น จริง ๆ แล้วเป็นเรื่องที่น่ากลัวมาก การนินทาว่าร้ายคนอื่นเป็นเรื่องปกติของมนุษย์ แต่เป็นเรื่องที่ไม่ควรทำ บาลีท่านว่า นินทา ปสังสา การนินทาเป็นเรื่องธรรมดา แต่ว่าเราทำเมื่อไรก็เท่ากับสร้างกรรมให้กับตัวเอง ขณะเดียวกันก็สร้างกรรมให้แก่คนรอบข้างไปด้วย เพราะว่าไปสร้างความมัวหมองให้เกิดขึ้นในใจของเขา มองเห็นคนนั้นเป็นศัตรู เห็นคนนี้เป็นคนที่เพื่อนเราไม่ชอบหน้า เราก็พลอยไม่ชอบไปด้วย"