[เถรี]

ครั้งหนึ่งที่บ้านสายลม หลวงปู่คำแสนมาพักพร้อมกับหลวงปู่ชุ่ม โพธิโก องค์ที่เข้านิโรธสมาบัตินั่นแหละ พอกลางคืนผู้เขียนก็เข้าไปปรนนิบัติไต่ถามว่า ท่านต้องการอะไรเพิ่มเติมบ้างหรือไม่ หลวงปู่คำแสนก็ยื่นเท้าให้นวด ท่านเอนกายพิงหมอนขวาน เคี้ยวหมากปากแดงยิ้มใจดีเชียวละ เรานวดไปก็แปลกใจว่าอายุท่านตั้ง ๘๐ แล้ว น่องยังแข็งยิ่งกว่าหนุ่ม ๆ อย่างเราเสียอีก ก็เลยชมเชิงปรารภ ท่านก็ตอบว่า

"เดินธุดงค์ตั้งแต่ยังเล็กน้อย เดินข้ามเขา ข้ามป่า ทะลุจากพม่าผ่านไทยไปถึงลาว บางทีก็เดินจากเมืองเหนือไปถึงเมืองใต้สุด เดินอย่างนี้ไม่รู้ภูเขากี่ร้อยลูก มันก็แข็งของมันเอง"


แหม มันคันหัวใจ เอาใหม่ ใจนี่มุ่งมั่นเต็มที่เลย
"ผมบวชแล้วจะธุดงค์เหมือนกัน"
ท่านยิ้ม ยิ้มมองลูกหมาตั้งท่าจะเป็นเสือ
"โอย สมาธิกระจิบกระจอกอย่างนี้ ออกไปก็ตายเปล่า"

หลวงปู่ชุ่มที่นั่งฟังเฉยมาตลอด "หัวเราะจนน้ำหมากหก"