[เถรี]

หลวงปู่ก็ยิ้มตามกระแสน้ำเหมือนเดิม ตอบเขาไปว่า
"เอาก็เอา"
"เอ้าพระพุทธเจ้ามาแล้วนะ"
เขาพูดเสียงก้อง ตัวสั่นไปถึงหน้าตัก หน้าเบี้ยวเชียว หลวงปู่ก็ยิ้ม ยิ้มขำชัดเจนเลย ท่านคงจะสงสัยว่าพระพุทธเจ้าของเรา ทำไมหน้าไม่สวยกระมัง ตาคนนั้นก็รุกต่อ
"เอ้า จะถามอะไรฉันหรือไม่"
ถึงตอนนี้ค่อยเข้าท่าหน่อย คือท่าทางน้ำเสียงเริ่มมีเค้าขึ้นหน่อย หลวงปู่เราก็..แหม..เกิดไม่มีอะไรจะสงสัย ตอบเขาไปว่า
"ไม่มี"
"เอ้า ไม่มีผมจะกลับละนะ"
หมดเค้าเลย ตอนนี้พระพุทธเจ้าเกิดตรัสกับพระสาวกว่า "ผม" ขึ้นมาเสียได้
"กลับเถอะ" หลวงปู่ก็ปล่อยให้กลับไปเสียง่าย ๆ ยิ้มสวยส่งเสด็จอีกด้วย
"ปั๊บ..ปั๊บ ๆ ๆ ๆ"
สั่น ล้มกระตุก ๒ ที แล้ลุกขึ้นมาลืมตา ทำท่างง ๆ พระพุทธเจ้าคงจะออกไปแล้วกระมัง

เขากราบหลวงปู่ ท่านก็ยิ้มตามเดิม ตาคนนั้นก็ทำเก้อ หันมาดูหน้าผู้เขียน แล้วรีบลงจากกุฏิไป เพราะรับรองได้เลยว่าทั้งสีหน้าและสายตาผู้เขียนตอนนั้นจงใจบอกให้รู้ว่า หากแกขืนแสดงฤทธิ์ต่อไปอีก จะประเคนสมบัติส่วนตัวคือเท้า ๒ ข้าง มืออีกต่างหากให้ ครั้นจะส่งตามหลังให้ไปเลยเสียตอนนั้นก็เกรงใจหลวงปู่คำแสน ก็เลยถามท่านว่า
"เขาทรงจริงหรือครับ หลวงปู่"
"ก็..จริงของเขา"