[เถรี]

จะขอกล่าวถึงหลวงปู่คำแสนเล็กเสียก่อน พระคุณเจ้าองค์นี้พ่อบอกว่าเป็นพี่ชายองค์หนึ่งของพ่อมาแทบทุกชาติ น้ำใจที่รักน้องนั้นมากมายขนาดยอมสละทุกสิ่งที่น้องต้องการได้ แม้สิ่งนั้นจะมีเศวตฉัตรบัลลังก์เจ้าเหนือหัวคนทั้งแผ่นดิน ท่านก็ให้น้ององค์นี้ได้ ส่วนองค์ท่านเองนั้นชอบแต่ความสงบสันโดษมาโดยตลอด จนชาติปัจจุบันนี้บวชเรียนมาแต่เล็ก ได้พบพ่อเมื่ออายุ ๘๐ แล้ว จึงมีจริยาที่สงบเย็นเมตตาการุณต่อพวกเราลึกซึ้งไม่มีประมาณ สมกับฉายาพระภิกษุของท่านที่ว่า "คุณาลังกาโร" เป็นที่สุด

ผู้เขียนได้ยินคำพ่อบอกเล่ามาก่อนว่าหลวงปู่คำแสนเล็ก ท่านมีจริยานุ่มนวล เยือกเย็น มีเมตตาปรานี ให้อภัยไม่เลือกว่าคนหรือสัตว์ ท่านไม่มีโทษภัยให้แก่ใคร ๆ ตลอดมาจึงดูเหมือนว่าจะเสียเปรียบเขามาทุกชาติ และก็ขี้อาย ขี้เกรงใจเอามาก ๆ ด้วย

ผู้เขียนยิ่งเห็นชัดเจนขึ้น เมื่อมีศิษย์ประจำตัวพระคุณหลวงปู่บุดดาคนหนึ่งผลุนผลันขึ้นไปหาท่านถึงห้องนอนชั้นบน ผู้เขียนจะห้ามปรามก็ไม่ทันการณ์แล้ว เขาเข้ามากราบ ท่านก็ยิ้มสวยเชียว เขามาชวนท่านคุย ท่านก็พยักหน้า "เอ้อ..เอ้อ ๆ " ฟังเขาพูด เขาถามท่านก็ตอบคำเดียวสั้น ๆ ตอบไปยิ้มไป จนตาคนนั้นแหละเครื่องร้อนได้ที่ก็ได้เรื่อง

แกก็นั่งขัดสมาธิต่อหน้าหลวงปู่คำแสนนั่นแหละ ทำตาหลุบต่ำ หน้าเคร่งขรึม พูดออกมาว่า "ผมนี่ทรงพระพุทธเจ้าได้ หลวงปู่อยากพบพระพุทธเจ้าหรือไม่ครับ"