[เถรี]

"สมัยก่อนเคยบรรยายธรรมร่วมกัน อาตมารู้สึกว่าเป็นคนชอบโอ้อวด อะไรทุกอย่างใช้คำพูดลักษณะวางโต ต้องบอกว่าพูดคำโตเกินไป บางทีอาตมาเองก็แกล้งแหย่ไปเรื่อย เช่นท่านบอกว่า "เรื่องการศึกษาในพุทธศาสนานั้น เราต้องบูรณาการ ต้องรู้จริงในทุกเรื่อง อย่างเช่นว่าเราขับรถ เราจะรู้จักแต่ติดเครื่องเข้าเกียร์ไม่ได้ เราต้องรู้ด้วยว่าส่วนประกอบอื่น ๆ ประกอบขึ้นมาอย่างไร พวงมาลัย คันส่ง คันชัก ล้อรถ ช่วงล่างทำงานอย่างไร"

อาตมาเองก็ยกมือขัด "ขออภัยครับหลวงปู่ ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์ ถ้าศึกษาหมดนี่ผมตายห่..ก่อน ไม่ได้เผยแผ่พุทธศาสนาหรอก" ท่านก็ว่า "ท่านพูดอย่างนั้นไม่ถูก มันต้องอย่างนี้..." ก็ว่าของท่านไปชั่วโมงหนึ่ง อาตมาก็สบาย ใกล้หยุดเมื่อไรเดี๋ยวแหย่ไปอีกประโยคหนึ่ง ๒ คนกับเจ้าคุณทัตตชีโวนั่งมองหน้ากันแล้วก็ยิ้ม ปล่อยให้ท่านเหนื่อยไปคนเดียว

ความจริงตอนแรกกระซิบถาม "หลวงพ่อเจ้าคุณ..ตกลงจะเอาอย่างไร จะให้เขาพูดหรือเราพูด ?" ท่านบอกว่า "ให้เขาเถอะ เขาอยากพูด" ในเมื่อเขาอยากพูด อาตมาก็ปล่อย พอท่านเบาลงก็กระทุ้งท่านที เบาลงก็กระทุ้งอีกที จะว่าไปแล้วก็ดีเหมือนกัน บรรยายอยู่ ๓ - ๔ ชั่วโมง อาตมาพูดแค่ไม่กี่ประโยค ท่านเป็นคนที่อวดรู้ทุกเรื่อง ในเมื่ออวดรู้ทุกอย่างก็เลยกลายเป็นว่า เอาความคิดของตัวเองเป็นใหญ่ ไม่ได้เอาความจริงหรือสภาพสังคมมารองรับ"