[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ใครที่เคยมาวัดท่าขนุนแล้วทำข้าวของหาย ลองมาแจ้งให้พระทราบ ถ้าว่ามีชิ้นไหนบ้างที่ยังอยู่จะได้ส่งคืนให้ อาตมาเคยทำของหายไหม ? เคย...แต่ไม่หาย ตอนนั้นอยู่ที่วัดทองผาภูมิ มีการประชุมเพราะว่าชาวบ้านประมาณ ๔-๕ คน มาประท้วงขับไล่อาตมา โทษฐานที่ไปรื้อหลังคาเก่า ๆ ไปชั่งกิโลขาย แล้วไปสร้างใหม่ให้เขาทั้งหลัง เขาไม่ชอบ อาตมาก็เลยคุยกับเขาเสร็จสรรพเรียบร้อย ในเมื่อพวกเอ็งไม่ต้องการให้ข้าทำให้ ข้าไปก็ได้ ก็กลับมานอนที่วัดท่าขนุน

นอน ๆ อยู่สามทุ่มกว่านึกขึ้นมาได้ อ้าว...ลืมเอาย่ามกลับมา ข้างในมีมีดหมอชาตรีด้ามงา ใบมีด ๗ นิ้วของหลวงพ่อวัดท่าซุงอยู่ด้วย นอน ๆ อยู่เด้งดึ๋งลุกขึ้นมาแล้วก็ล้มลงไปนอนต่อ ถามว่าทำไม ? ก็คือตอนที่ยกหัวขึ้นมาพ้นหมอน นึกขึ้นมาได้ว่า “ถ้าของแค่นี้เอ็งตัดไม่ได้ แล้วร่างกายเอ็งจะตัดได้อย่างไร ?” เพราะฉะนั้น...จึงนอนต่อไป ตราบใดที่ของเป็นของเราก็เป็นของเรา ถ้าไม่ใช่ของเราไม่ช้าก็เร็วต้องหายจนได้

ตอนเช้าบิณฑบาตเสร็จกลับไปดู ย่ามยังอยู่ที่เดิม ไม่มีพระรูปไหนกล้าแตะของอาจารย์เล็ก โชคดีไปอย่างหนึ่งที่ความโหดของอาตมานั้นเป็นที่เลื่องลือ อาตมาก็ลืมได้เหมือนกันถ้างานยุ่งขึ้นมา เรื่องราวเข้ามารอบด้าน มัวแต่สนใจเรื่องเฉพาะหน้า สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ต้องลืมบ้าง"