[เถรี]

“อาตมาเป็นคนใช้กล้องฟิล์มได้ประหยัดมาก เพราะถ่ายรูปได้ถึง ๔๐ - ๔๒ รูปต่อม้วน จนกระทั่งร้านที่รับล้างฟิล์มถามว่า “เป็นมืออาชีพเลยหรือ ถึงทำได้ขนาดนี้ ?” ก็ต้องตอบว่า “ไม่ใช่หรอก ขี้เหนียวน่ะ..!” เวลาที่ใส่กลักฟิล์มเข้าไปในกล้อง จะดึงขึ้นฟิล์มให้รูฟิล์มเกี่ยวกับหนามเตยของกล้องไว้แค่ช่องสองช่องเท่านั้น แล้วก็ปิด แบบนั้นก็จะเสียหัวฟิล์มไปนิดเดียว หลังจากนั้นก็หมุนถ่ายรูปแรกแบบไม่หวังอะไร เพราะรูปแรกส่วนใหญ่จะมีส่วนหนึ่งที่กระทบแสงแล้ว ทำให้เกิดอาการที่เรียกว่า "ฟิล์มไหม้" จะเหลือดีอยู่ประมาณครึ่งหรือเกือบเต็มรูปเท่านั้น แต่ว่ารูปต่อ ๆ ไปจะเป็นรูปที่ดีจนกระทั่งหมดม้วน

ช่วงระยะเวลาที่ใช้กล้องฟิล์มนั้น อาตมาใช้ไปจนถึงช่วงที่ไปสร้างวัดที่พม่า ซึ่งจะติดฟิล์มไปครั้งละ ๑๐ - ๑๒ ม้วน เนื่องจากว่าไปทีเป็นเดือน ก็ต้องเล็งแล้วเล็งอีกว่ารูปไหนควรถ่าย ไม่ควรถ่าย เพราะว่าถ้าฟิล์มหมดเคยมีปัญหามาแล้ว ไปซื้อฟิล์มที่พม่าเพิ่ม กลายเป็นเป็นฟิล์มหมดอายุ ถ่ายรูปแล้วเสียทั้งม้วนเลย ออกมาเป็นรูปสีม่วงชมพูหมดทั้งม้วนเพราะว่าฟิล์มหมดอายุ

หลังจากนั้นกลับมาเมืองไทยไม่นาน ระบบดิจิตอลเริ่มได้รับความนิยม จากที่ว่าสุดยอดของภาพถ่ายต้องเป็นสไลด์เท่านั้น ก็เริ่มไม่แน่เสียแล้ว เพราะว่ารูปภาพจากระบบดิจิตอลสามารถเพิ่มพิกเซลมาได้เรื่อย ๆ ทำให้ความคมชัดของภาพมีมากขึ้น จนปัจจุบันนี้ความละเอียดแม้กระทั่งกล้องมือถือก็ระดับ ๑๐ ล้านพิกเซลขึ้นไปแล้ว

พอมาดูฟิล์มที่ล้างแล้วกองมหึมา ทำให้นึกถึงคำพูดของหลวงพ่อวัดท่าซุงที่บอกว่า “ถ้าอยากฉิ...หายให้เล่นกล้อง” เพราะแค่คิดว่าฟิล์มแต่ละม้วนราคาเท่าไรก็จะเป็นลมแล้ว แต่ตอนนั้นก็ซื้อไปเรื่อย ถ่ายไปเรื่อย ไม่ได้นึกถึงเงินที่หมดไป

ถึงเวลาถ่ายรูป ถ้าจะส่งงานก็จะมีรูปถ่ายระยะใกล้ที่ถ่ายเฉพาะจุดงาน แล้วก็ต้องมีรูปที่ให้เห็นบรรยากาศรอบข้างด้วยว่าเป็นอย่างไร”