[เถรี]

ในเมื่อสิ่งทั้งหลายเหล่านี้เป็นปีติ ทำไมมีอาการแปลก ๆ ? บ้างก็ร้องไห้ บ้างก็กระโดดโลดเต้น บางคนก็ดิ้นตึงตังโครมคราม จนคนตกใจว่าผีเจ้าเข้าสิงหรือเปล่า ?

อรรถกถาจารย์ท่านอธิบายเอาไว้ว่า เปรียบเสมือนพ่อแม่ทิ้งลูกไว้อยู่บ้านคนเดียว ตนเองไปทำงาน กว่าจะกลับมาก็มืดก็ค่ำ เมื่อลูกเห็นพ่อแม่กลับมา ก็กระโดดโลดเต้นด้วยความดีอกดีใจ บางคนก็ร้องไห้โฮเลย เพราะว่าไม่ได้เห็นหน้ามาทั้งวัน นั่นก็เป็นความดีใจ ก็คือดีใจที่เห็นหน้าพ่อแม่กลับมา

ท่านทั้งหลายที่เป็นนักปฏิบัติธรรม เมื่อจิตใจเริ่มสงบระงับ กลับไปสู่ความสงบดั้งเดิมที่เราเคยมีเคยเป็นมาในอดีต ก็ทำให้เรารู้สึกว่าคุ้นเคย จนกระทั่งเกิดความปีติขึ้นมา ในเมื่อเป็นเช่นนั้น อาการทั้งหลายเหล่านี้จึงไม่ใช่เรื่องที่น่าตกใจ

ถ้าหากว่าท่านใดรู้จักสังเกตจะเห็นว่า แม้ร่างกายของเรามีอาการแปลก ๆ เคลื่อนไหวรุนแรงบ้าง เคลื่อนไหวเบาบ้าง น้ำตาไหลบ้าง โยกไปโยกมาบ้างก็ตาม แต่จิตใจของเราตอนนั้นสงบเป็นอย่างยิ่ง

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น เราก็ไม่ต้องไปสนใจกับอาการที่ปรากฏขึ้นกับร่างกาย ให้ดูอยู่แต่ภายในที่สงบนั้นเท่านั้น หรือถ้าหากว่าเป็นการปฏิบัติแบบพองยุบก็คือ คอยดูพองยุบของเราเท่านั้น

เมื่อเราไม่ไปสนใจ ไม่ไปใส่ใจ อาการทั้งหลายเหล่านั้นก็จะค่อย ๆ หายไปเอง แต่ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายไปใส่ใจ อาการทั้งหลายเหล่านี้ก็ยังจะคงอยู่ เพราะว่าจิตใจเราไม่ได้ปลด ไม่ได้วางลงไป

สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ บางคนก็คงอยู่เป็นเดือน ๆ บางคนก็อยู่เป็นปี หรือว่าหลายปี จนกว่าเราจะปล่อยวางว่า อะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม ตัวเราแม้แต่ชีวิตก็ไม่ปรารถนาแล้ว ถ้าแลกกับการปฏิบัติธรรมครั้งนี้ เมื่อเราไม่ใส่ใจและวางกำลังใจได้ถูกต้อง ก็จะก้าวข้ามอาการเหล่านั้นไป จะเร็วหรือช้า อยู่ที่ว่าท่านทั้งหลายคิดถูก และวางกำลังใจถูกหรือไม่