[เถรี]

โดยเฉพาะในเรื่องของกำลังใจนั้น ถ้าเราขาดสติและส่งออก ถ้าไม่ไปคิดหวนหาอาลัยกับอดีต ก็จะกลายเป็นไปฟุ้งซ่านในอนาคต ซึ่งมีแต่พาให้เราทุกข์ทั้งสิ้น ดังที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสเอาไว้ในภัทเทกรัตตสูตรเป็นบาลีว่า อตีตัง นานวาคะเมยยะ นัปปฏิกังเข อนาคะตัง ก็คือ ไม่ควรคำนึงถึงอดีต และไม่ควรที่จะไปฟุ้งซ่านถึงอนาคต

ปัจจุปันนัญ จะ โยธัมมัง ตัตถะ ตัตถะ วิปัสสะติ การที่วางกำลังใจกำหนดอยู่กับปัจจุบันนี้เท่านั้น ที่จะทำความรู้แจ้งให้เกิดขึ้นได้ เพราะถ้าสติ สมาธิของท่านทั้งหลายจดจ่ออยู่ตรงหน้า อยู่กับลมหายใจเข้า อยู่กับลมหายใจออก ก็คือการที่เราอยู่กับปัจจุบัน จิตที่อยู่กับปัจจุบันนั้นความทุกข์แทบจะไม่มี นอกจากความทุกข์ตามสภาวะร่างกายเท่านั้น เพราะไม่ได้ไปฟุ้งซ่านหวนหาอาลัยในอดีต และไม่ได้ไปฟุ้งซ่านอยากมีอยากได้สิ่งใดในอนาคต

ถ้าท่านทั้งหลายสามารถกำหนดจิตอยู่กับปัจจุบันขณะได้ อาการตกใจทั้งหลายต่าง ๆ ก็จะไม่มี ความคิดฟุ้งซ่านก็มีน้อย เป็นเครื่องที่วัดได้อย่างดีว่า การปฏิบัติธรรมของเราก้าวหน้าหรือไม่ ? มีคุณภาพเต็มที่พอใจของเราหรือไม่ ? เป็นต้น

สำหรับตอนนี้ก็ให้ทุกท่านกำหนดคำภาวนาพร้อมกับลมหายใจเข้าออกตามอัธยาศัยของตน เมื่ออารมณ์ใจทรงตัวแล้วก็ให้พิจารณาว่า ร่างกายนี้ไม่เที่ยงอย่างไร ? เป็นทุกข์อย่างไร ? เมื่อเห็นชัดเจนแล้ว ก็ตัดสินใจว่า ขึ้นชื่อว่าร่างกายที่เต็มไปด้วยความทุกข์อย่างนี้ เราไม่ขอมีอีกแล้ว

เกิดมาในโลกที่เต็มไปด้วยความทุกข์ยากเร่าร้อนเช่นนี้ เราไม่พึงปรารถนาอีกแล้ว เราต้องการที่เดียวคือพระนิพพาน แล้วส่งกำลังใจไปจดจ่ออยู่ที่พระนิพพาน หรือว่าส่งกำลังใจขึ้นไปกราบองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าบนพระนิพพาน

ท่านใดที่ทำไม่ได้อย่างนั้น ก็ให้นึกถึงภาพพระพุทธรูปองค์ใดองค์หนึ่งที่เรารักเราชอบมากที่สุด ว่านั่นเป็นภาพพุทธนิมิตแทนองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ถ้าชีวิตของเราจบสิ้นลงไปเมื่อไร ขอไปอยู่กับองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าบนพระนิพพานนี้แห่งเดียว

ให้ทุกคนวางกำลังใจเช่นนี้เอาไว้ แล้วกำหนดการภาวนาและพิจารณาไปตามอัธยาศัย จนกว่าจะได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา


พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านวิริยบารมี
วันเสาร์ที่ ๖ สิงหาคม ๒๕๕๔