[เถรี]

ถาม : ท่านที่ปฏิบัติถึงระดับที่มีสติรู้ตัวอยู่ตลอดเวลา ว่าร่างกายนี้ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา ท่านใช้ร่างกายนี้แบบแยกออกจากใจ เหมือนเราขับรถไหมคะ ?
ตอบ : ใช้ตามปกติจ้ะ เพียงแต่ใช้โดยให้รู้ตัวอยู่ตลอดว่าไม่ใช่เรา ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นสักแต่ว่าทำ ตาเห็นรูปก็สักแต่ว่าเห็น มือสัมผัสก็สักแต่ว่าสัมผัส

ถาม : ท่านจัดการกับการรับรู้อย่างไรคะ เมื่อท่านเห็น ได้ยิน ได้กลิ่น ได้รส หรือสัมผัสต่าง ๆ แล้ว แต่ไม่ปรุงแต่ง ?
ตอบ : เป็นเพียงกิริยา ในเมื่อเป็นกิริยาก็สักแต่ว่าทำ ๆ ไป ไม่ต้องมีมายา ก็คือไม่ต้องไปแสดงออกเพื่อใคร ไม่ต้องไปปรุงแต่งเพื่ออะไรต่อมิอะไร

ถาม : ท่านคิดว่าร่างกายนี้เป็นภาระไหมคะ ?
ตอบ : ไม่ได้เป็นภาระอะไร เพราะสภาพจิตของท่าน ท่านไม่ได้แบกอะไร ก็สักแต่ว่าทำ ๆ ไป เหมือนกับสักแต่ว่ากิน ๆ ไปสักมื้อหนึ่ง

ถาม : เวลากิน ท่านคิดถึงร่างกายว่าปฎิกูลเลี้ยงปฏิกูลไหมคะ ?
ตอบ : ถ้าถึงระดับนั้นก็ไม่ต้องไปเสียเวลาปฏิกูลแล้ว ใจยอมรับตั้งแต่แรกแล้ว

ถาม : อ้อ..ที่คิดอย่างนั้น เอาไว้สำหรับฝึก ?
ตอบ : จ้ะ..ท่านเห็นเป็นปกติอยู่แล้ว อย่างที่ภาษาบาลีว่า เนวะ ทวายะ นะ มะทายะ นะ มัณฑะนายะ นะ วิภูสะนายะ ไม่กินเพื่อความมึนเมา ไม่กินเพื่อการประดับ ไม่กินเพื่อการตกแต่ง ก็คือว่าไม่ติดในรสอาหาร ไม่กินอวดร่ำอวดรวย ประดับตกแต่งก็คือกินอวดร่ำอวดรวยนั่นแหละ แล้วก็กินเพื่อยังสภาพร่างกายนี้ไว้ เพื่ออนุเคราะห์ต่อการปฏิบัติธรรมเท่านั้น ท่านใช้คำว่า พรัมมะจะริยานุคคะหายะ อนุเคราะห์ต่อการประพฤติพรหมจรรย์

อิติ ปุราณัญจะ เวทะนัง ปะฏิหังขามิ นะวัญจะ เวทะนัง นะ อุปปาเทสสามิ เพื่อระงับซึ่งเวทนาเก่า แล้วก็บรรเทาเวทนาใหม่ที่จะเกิดขึ้น ถ้าร่างกายปั่นป่วนมาก ๆ ก็ไม่สามารถที่จะปฏิบัติธรรมได้