[เถรี]

(โยมผาติกรรมข้าวสวยใส่บาตรกัน) การทำบุญใส่บาตร คนแรกที่ได้คือตัวเราเอง ได้สละออก ลดความโลภ ความตระหนี่ถี่เหนียวในใจเรา ต้องบอกว่าเป็นการทำตัวให้เบา การจะเป็นเทวดา เป็นนางฟ้า เป็นพรหม ต้องตัวเบา ถ้าเบาไม่พอ จะลอยขึ้นวิมานไม่ได้..!

เพราะฉะนั้น..ต้องพยายามตัด รัก โลภ โกรธ หลง ออกไปให้ได้มากที่สุด ใครตัดได้มากก็สำเร็จวิชาตัวเบาได้มาก ได้อยู่ชั้นสูงกว่าเขา ตัดได้น้อยก็สำเร็จวิชาตัวเบาน้อย ต้องอยู่ชั้นต่ำกว่าเขา พวกตัดไม่ได้เลย ถ้าไม่ลงมาเกิดเป็นมนุษย์ลำบากลำบนอีก ก็อาจจะลงข้างล่างไปเลยก็ได้..!

หลังจากที่พวกเราใส่บาตร คราวนี้ผู้รับก็คือพระภิกษุ สามเณร อาศัยข้าวปลาอาหารในการดำรงชีวิต มีเรี่ยวมีแรง ก็ศึกษาพระธรรมวินัย แล้วท้ายที่สุดเมื่อแตกฉาน ก็นำมาบอกกล่าวสั่งสอนแก่ญาติโยมที่ไม่มีเวลาศึกษาเหมือนกับพระเณร ถือว่าเป็นการ "ต่างตอบแทน"

ชาวบ้านสงเคราะห์พระภิกษุสามเณรด้วยข้าวปลาอาหาร เป็นอาหารทางกาย พระภิกษุสามเณรสงเคราะห์ชาวบ้านญาติโยมด้วยหลักธรรม เป็นอาหารทางใจ ก็เลยทำให้เกิดลักษณะของ "น้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า" ต่างฝ่ายต่างพึ่งพาอาศัยกันและกัน สมประโยชน์ด้วยกันทั้งสองฝ่าย อย่างที่ทฤษฎีฝรั่งเขาบอกว่า win-win ต่างคนต่างได้รับประโยชน์ในส่วนของตนเองไป

ญาติโยมได้ตัดความโลภ ได้สั่งสมบุญกุศลเผื่อชาติหน้า ได้รับหลักธรรมจากพระภิกษุสามเณร ที่ท่านศึกษาเข้าใจแตกฉานแล้ว นำมาสั่งสอนเราต่อ

พระภิกษุสามเณรได้ข้าวปลาอาหาร สามารถที่จะดำรงอยู่ได้ มีกำลังในการศึกษาเล่าเรียน ในการเผยแผ่พระพุทธศาสนา ในการบูรณปฏิสังขรณ์วัดวาอาราม ทำให้ศาสนาตั้งมั่น เจริญรุ่งเรืองอยู่ได้

ดังนั้น..ถ้าหากเราเห็นแค่ว่าเป็นการใส่บาตร อย่างนั้นก็สายตาแคบสั้นไปหน่อย ใส่บาตรเป็นวิธีฝึกวินัยของเราที่ดีที่สุด เพราะส่วนใหญ่พระบิณฑบาตเช้ามาก พอ "ได้อรุณ" ก็ออกเลย อย่างถ้าเป็นช่วงนี้ ได้อรุณก็ประมาณ ๐๕.๕๐ น. คำว่า ได้อรุณ ในที่นี้ก็คือ แสงทองแสงเงินจับขอบฟ้าแล้ว ขอยืนยันว่าพูดไม่ผิด เพราะว่าแสงแรกที่ขึ้นมาจะเป็นแสงทองก่อน พอพระอาทิตย์ปรากฏมากขึ้น แสงเงินถึงจะตามมา