[เถรี]

ไม่เช่นนั้นก็จะเป็นบุคคลอีกประเภทหนึ่งที่กล่าวว่า ถึงเวลาแล้วมักจะโดนเพื่อนกลั่นแกล้งอยู่เสมอ เนื่องเพราะว่าเราทำตัวไม่เหมาะสมกับกาละและเทศะ

คำว่า กาละ คือเวลาที่เหมาะสม เทศะ คือสถานที่อันเหมาะสม ถ้าว่าไปแล้วในอุทุมพริกสูตร แม้กระทั่งการนั่งสมาธิให้ผู้อื่นเห็นก็เป็นกิเลสอย่างหนึ่ง เพราะว่าอยากอวดให้คนอื่นรู้ว่าเราเป็นผู้ปฎิบัติธรรม

ฉะนั้น...การปฏิบัติของเราไม่จำเป็นที่จะต้องทำเพื่ออวดใคร ไม่จำเป็นที่จะต้องไปทำให้ใครรู้ แต่เป็นการแอบทำ คือเราจะภาวนาเราก็ภาวนาของเรา อย่าไปนั่งให้คนอื่นเขาเห็น เราจะรักษาศีลเราก็รักษาของเรา ไม่ต้องไปบอกคนอื่นว่าเรารักษาศีล ถ้าหากว่ารักษาศีล ๘ เพื่อนชวนไปกินข้าวเย็นก็ไม่ใช่ไปปฏิเสธโป้ง ๆ ไปว่า เรารักษาศีล ๘ กินข้าวเย็นไม่ได้ แต่อาจจะเลี่ยงไปว่า ระยะนี้ลดข้าวเย็นเพราะว่าเริ่มอ้วนแล้ว เป็นต้น เพราะว่าการปฏิบัติธรรมนั้น สิ่งที่จำเป็นอย่างหนึ่ง อย่าให้กาย วาจา ใจของเราเป็นทุกข์เป็นโทษแก่คนอื่น เพราะว่าจะเป็นการสร้างเวรสร้างกรรมที่สืบเนื่องกันไปไม่รู้จบ

สิ่งทั้งหลายเหล่านี้นักปฏิบัติจึงต้องพึงสังวรอย่างยิ่งในเรื่องกาละและเทศะ ตลอดจนยึดเอาหลักของมรรค ๘ ให้ชัดเจนไว้ ไม่เช่นนั้นแนวทางการปฏิบัติของเราจะผิดพลาด มีโอกาสหลงออกไปนอกลู่นอกทางได้ง่าย

ในเมื่อเราเองตั้งใจปฏิบัติธรรมแล้ว สิ่งทดสอบต่าง ๆ ก็ย่อมเกิดขึ้น ลักษณะเหมือนกับเราเรียนหนังสือ ย่อมต้องมีการสอบกลางภาค มีการสอบปลายภาค มีการสอบเก็บคะแนน เป็นต้น เมื่อข้อสอบเหล่านี้เกิดขึ้น เราจะไปเที่ยวตำหนิคนอื่นไม่ได้ มีแต่ว่าเราต้องตั้งหน้าตั้งตาทำข้อสอบเพื่อให้ผ่านพ้นไปให้ได้