[เถรี]

ถาม : โยมจะปฏิบัติธรรม แต่โยมไม่ได้เรียนมโนมยิทธิ โยมจะทำอย่างไร ?
ตอบ : มโนมยิทธิควรจะมีคนนำให้ไปได้ก่อนสักครั้งหนึ่งจ้ะ หลังจากนั้นก็จำวิธีการเอาไปทำเอง

ถาม : โยมทำมาเยอะแล้วค่ะ หลายอย่าง
ตอบ : แล้วจะเปลี่ยนทำไมละจ๊ะ ? ถ้าเราเปลี่ยนบ่อย จะไม่ตรงกับที่เราชำนาญ

ส่วนใหญ่เวลาปฏิบัติก็ให้พิจารณาดูว่า อารมณ์ใจที่เกิดขึ้นในแต่ละวันเป็นอย่างไร ? แล้วเราหยุดให้ทัน การปฏิบัติเขาดูที่ความบริสุทธิ์ของใจ การรู้เห็นเป็นแค่ของแถมเท่านั้น

ถาม : เวลาโยมไปธุดงค์วัดท่าซุง โยมไม่รู้ว่าจะใช้มโนมยิทธิไปที่ไหน ไปหาองค์ไหน ?
ตอบ : ยิ่งไม่รู้ยิ่งดี มโนมยิทธิถ้ารู้ก่อน จะไปได้ยาก ถ้าไม่รู้เรื่องเลย เขาบอกอย่างไรเราทำอย่างนั้นก็ง่ายขึ้น เขาจะมีครูฝึกมาคอยนำอยู่ พอเราไปเองได้แล้วต่อไปก็จำวิธีนั้นเอาไปใช้ได้

จำไว้ว่าอย่าตั้งใจมากเกินไป ตั้งใจมากเกินไปจะไม่รู้เห็นอะไร การรู้เห็นเหมือนกับมีช่องให้มองตรงหน้า คนที่ตั้งใจเกินไปเท่ากับยืดคอเลยช่อง ทำให้มองไม่เห็น คนที่ไม่ตั้งใจ ก็เหมือนกับก้มหัวต่ำกว่าช่องก็ไม่เห็น ต้องพอดี ๆ อธิบายได้ยากมาก จะบอกว่าตาเห็นก็ไม่ใช่ตาเห็น แต่ถ้าไม่ใช่ตาเห็นแล้วเห็นอะไร ? ก็เห็นชัด ๆ เหมือนกับตาเห็น เราลองนึกถึงบ้านเราตอนนี้ ไม่ใช่ตาเห็น แต่เรานึกถึงบ้านได้ชัด ๆ เลย การเห็นก็เห็นแบบนั้นแหละ

เพราะฉะนั้น...ครูฝึกเขาบอกให้เรายกจิตไปที่ไหน เราก็นึกว่าตรงหน้าของเราคือที่นั่น เรายกจิตไปพระจุฬามณี เราก็นึกว่าตรงหน้าเราก็คือพระจุฬามณี รู้สึกอย่างไรก็อธิบายความรู้สึกนั้นไป ถ้าเขาให้ยกจิตไปพระนิพพาน เราก็ตั้งใจว่าตรงหน้าเราคือพระนิพพาน มีพระพุทธเจ้าอยู่ตรงหน้า แรก ๆ จะเหมือนกับการนึกเอาเอง แต่พอซ้อมบ่อย ๆ เคยชินมาก ๆ เข้า ภาพจะชัดขึ้นเรื่อย ๆ

ถาม : พอไปบ้านสายลม จะไปนั่ง เราก็นึกว่าจะไปตรงไหน เราก็เลยไม่กล้าทำ
ตอบ : ให้ขึ้นไปไหว้พระพุทธเจ้าข้างบนก่อน แล้วเราจะไปไหนก็บอกท่าน เดี๋ยวท่านพาไปเอง