[เถรี]

เรารักตัวเอง เราเมตตาตัวเอง ไม่อยากให้ตัวเองเกิดมาในโลกที่เต็มไปด้วยความทุกข์ยากเร่าร้อนแบบนี้ ไม่อยากเกิดมามีร่างกายที่เต็มไปด้วยความทุกข์แบบนี้ เราก็ใช้ปัญญาพิจารณาให้เห็นว่า สภาพร่างกายนี้ก็ดี ร่างกายคนอื่นก็ดี สัตว์อื่นก็ดี วัตถุธาตุสิ่งของก็ดี หรือแม้กระทั่งโลกใบนี้ มีความเกิดขึ้นในเบื้องต้น แปรปรวนไปในท่ามกลาง สลายไปในที่สุด

ถ้าเราไปยึดมั่นถือมั่นว่ามีอะไรเป็นเรา เป็นของเรา แล้วสิ่งเหล่านั้นสลายตัวไป เราก็จะมีแต่ความทุกข์ เพราะว่าท้ายสุดแม้แต่ตัวเราก็ไม่มีอะไรให้ยึดถือมั่นหมายเป็นตัวเราของเราได้ ต้องเสื่อมสลายตายพังไปเช่นกัน

เมื่อเห็นเช่นนั้น ถ้าปัญญาของเราถึง ก็จะเกิดความเบื่อหน่าย คลายกำหนัด ไม่อยากเกิดมาในโลกนี้อีก ไม่อยากเกิดมามีร่างกายนี้อีก เราก็เอาจิตสุดท้ายเกาะเอาไว้ที่พระนิพพาน ตั้งใจว่าถ้าเราหมดอายุขัยตายลงไปก็ดี หรือว่าเกิดอุบัติเหตุอันตรายถึงแก่ถึงชีวิตก็ตาม เราขอมาอยู่ที่พระนิพพานนี้แห่งเดียว

เมื่อทุกท่านสามารถกำหนดกำลังใจสุดท้ายเกาะพระนิพพานเอาไว้ได้ ก็กำหนดดู กำหนดรู้ลมหายใจเข้าออกของเรา ถ้ายังมีลมหายใจเข้าออกอยู่ กำหนดดูกำหนดรู้ลมหายใจเข้าออกไป ถ้ายังมีคำภาวนาอยู่ กำหนดคำภาวนาไปด้วย

ถ้าลมหายใจเบาลงหรือว่าหายไป ให้กำหนดรู้ว่าตอนนี้ลมหายใจเบาลงหรือว่าลมหายใจหายไป ถ้าคำภาวนาหายไป ให้กำหนดรู้ว่าตอนนี้คำภาวนาหายไป อย่าพยายามทำให้เป็นเช่นนั้น และอย่าพยายามดิ้นรนให้พ้นจากสภาวะเช่นนั้น เรามีหน้าที่กำหนดดูกำหนดรู้อย่างเดียว



ลำดับต่อไปให้ทุกท่านตั้งใจภาวนาและพิจารณาตามอัธยาศัย จนกว่าได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านเติมบุญ
วันศุกร์ที่ ๙ มีนาคม ๒๕๖๑
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย พลภัทร)