[เถรี]

ส่วนอีกท่านหนึ่งถามว่า "ฝึกฝนในด้านของกรรมฐานมานานแล้ว แต่หาความก้าวหน้าไม่ได้เลย ขอให้ดร.เมลช่วยชี้ทางให้ด้วย"

ดร.เมลบอกว่า ขอยกตัวอย่างของชาวอินเดียแดง ซึ่งถ้าหากว่าการเดินทางของเขานั้นหลงทาง แล้วกลับมายังที่เดิม ครั้งที่ ๑ ให้เดินทางใหม่ ครั้งที่ ๒ ให้เดินทางใหม่ แต่ถ้าหากว่าครั้งที่ ๓ ยังหลงกลับมาที่เดิม ต้องเปลี่ยนทิศทางและวิธีการในการเดินทางแล้ว เพราะหมายความว่าเส้นทางที่ท่านเดินไปนั้นใช้ไม่ได้

กระผม/อาตมภาพเอง เห็นว่าเป็นคำตอบที่ใช้ได้อยู่ แต่ว่าคำตอบที่ถูกต้องแท้จริงนั้นก็มี เสียดายว่าเป็นชั่วโมงของดร.เมล ที่เราไม่ควรเสียมารยาทเข้าไปแสดงความคิดเห็น จึงต้องขออภัยท่าน Jackie ด้วย ที่เข้ามาสอบถามแล้วไม่ได้คำตอบที่เหมาะสมไป

การที่ท่านปฏิบัติกรรมฐานมาเป็นเวลานาน แล้วไม่สามารถที่จะมีความก้าวหน้าได้นั้น ก็คือท่านทำแล้วทิ้ง การที่ทำแล้วทิ้งก็คือ เมื่อถึงเวลา เราก็นั่งปฏิบัติภาวนาของเราเต็มที่ แต่พอลุกจากที่ภาวนา เราก็ทิ้งไปเลย ไม่มีการประคับประคองรักษาอารมณ์ใจนั้นเอาไว้ เหมือนอย่างกับคนที่ว่ายทวนน้ำมา เมื่อถึงเวลาได้เต็มที่ตามที่ตนเองต้องการแล้ว ก็ปล่อยให้ลอยตามน้ำไป ครั้นวันรุ่งขึ้น ก็ตั้งหน้าตั้งตาว่ายทวนน้ำกลับมาใหม่ แล้วก็ปล่อยให้ลอยตามน้ำไปอีก วันแล้ววันเล่าก็เป็นอย่างนี้ กลายเป็นคนขยันที่ทำงานทุกวัน แต่หาผลงานไม่ได้เลย เหมือนกับคุณ Jackie นี่เอง

วิธีที่ดีที่สุดก็คือ เมื่อเราภาวนาจนอารมณ์ใจทรงตัวแล้ว ให้ตั้งสติ ระมัดระวังประคับประคอง รักษาอารมณ์ใจนั้นเอาไว้ อย่าให้หลุดหายไปไหน ใหม่ ๆ ก็อาจจะได้แค่นาที ๒ นาทีก็หลุดหมดแล้ว แต่ถ้าหากว่าเราระมัดระวัง ตั้งหน้าตั้งตาประคับประคองต่อไป ก็จะได้นานขึ้นไปเรื่อย ๆ เป็น ๓ นาที ๕ นาที ๑๐ นาที ๑๕ นาที ครึ่งชั่วโมง ๑ ชั่วโมง ๒ ชั่วโมง เป็นต้น จนกระทั่งได้เป็น ๑ วัน ๒ วัน ๓ วัน ๕ วัน ๗ วัน หรือว่าเป็น ๑๐ วัน ครึ่งเดือน ๑ เดือน

ถ้าเราเคยชินกับการประคับประคองรักษาอารมณ์ใจให้ผ่องใสจากกิเลส ไม่ว่าจะเป็น ยืน เดิน นั่ง นอน ดื่ม กิน คิด พูด ทำ ใน "นพจรรยา" ก็ตาม ท่านก็จะสามารถรักษาอารมณ์ใจให้ปราศจากกิเลสได้ยาวนานขึ้นไปเรื่อย ๆ เมื่อสภาพจิตผ่องใสมากขึ้น เราจะเห็นช่องทางเอง ว่าเราจะทำอย่างไรให้ก้าวหน้าไปกว่านี้ นี่คือสิ่งที่น่าเสียดายว่า ไม่ใช่ชั่วโมงที่เราจะไปแสดงความเห็น จึงไม่สามารถที่จะช่วยเหลืออะไรคุณ Jackie ได้