[รุ้งทรงกลด]

ในขณะที่ผมกำลังนั่งอยู่ในรถ ผมก็นึกถึงภาพพระพุทธรูปไปเรื่อย ๆ ตอนแรก ๆ ไม่เห็นอะไร ส่วนลมหายใจก็ปล่อยไปตามปกติไม่ไปบังคับ รู้ลมบ้างไม่รู้บ้าง เพราะถ้าตั้งใจดูลมหายใจเข้าออกทีไรผมมักจะปวดหัวปวดตาทุกที

ผมก็เลยได้แต่ทำใจนั้นนึกถึงพระพุทธรูปตลอด โดยปล่อยลมหายใจไปตามปกติ พยายามไม่สนใจลมหายใจ นึกถึงแต่พระพุทธรูปเท่านั้น พอพยายามนึกถึงพระพุทธรูปไปเรื่อย ๆ จิตก็เริ่มคิดไปว่าตอนนี้เรามีพระพุทธรูปเป็นที่พึ่ง ท่านอยู่กับเรา คิดแบบนี้ไปเรื่อย ๆ อยู่ ๆ ก็ปรากฏว่าเห็นภาพเป็นพระพุทธรูปสีทองสวยงามมาก แวบขึ้นมาในจิต เห็นชัดเจนมาก และพร้อมกันนั้นก็รู้สึกเหมือนกับว่าสิ่งรอบข้างนั้นหายไป

คือ รู้สึกเหมือนอยู่ดี ๆ พระพุทธรูปและบรรยากาศรอบข้างก็เข้ามาแทนที่ตรงที่ผมอยู่ขึ้นมาเฉย ๆ พร้อมกับลมหายใจก็กำลังจะหายไปด้วย รู้สึกเหมือนอีกนิดเดียวก็จะขาดใจแล้ว ทั้ง ๆ ที่ผมก็ไม่ได้กลั้นลมหายใจ แต่เหมือนกับลมหายใจมันจะหยุดไปเองเสียดื้อ ๆ เป็นเวลาแค่ชั่ววินาที แต่ความรู้สึกนั้นชัดเจนมาก

พอรู้สึกอย่างนั้น ผมก็ตกใจกลัว ลืมตาขึ้นทันที ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พอเริ่มทำอีก ก็รู้สึกเหมือนเดิมอีก เหมือนลมหายใจจะหายไป ก็เลยเลิกทำไป

ไม่ทราบว่า เหตุการณ์ที่ผมเจอนี้มันคืออะไรครับ เป็นเพราะผมไม่ดูลมหายใจ แต่กลับเอาจิตไปนึกถึงแต่พระพุทธรูปหรือเปล่าครับ จึงทำให้ลมหายใจของผมเหมือนกับจะหายไป

และการฝึกสมาธิโดยการ นึกถึงแต่ภาพพระโดยไม่ต้องสนใจลมหายใจ เป็นการฝึกที่ถูกต้องไหมครับ