[เถรี]

"สิ่งที่เตือนไปบางทีก็อาจจะผ่านหูพวกเราไปเฉย ๆ แล้วเราก็ยังคงแสวงหาไปเรื่อย ซึ่งถือเป็นเรื่องปกติ เพราะการปฏิบัติธรรมก็เหมือนกับการเข้าร้านอาหาร ถ้าอาหารไม่ถูกปากเราก็จะเปลี่ยนร้านไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะได้อาหารที่ถูกปากเสียที

แต่อาตมาอยากจะบอกกับทุกท่านว่า อาหารที่ถูกปากที่สุดคืออาหารที่เราปรุงเอง รู้หลักการแล้วรีบทำ อาหารจานแรก ๆ อาจจะออกมาดูไม่ได้เลย รสชาติถึงขนาดเทลงไปแล้วหมาวิ่งหนี แต่ขอให้ทำเถอะ เพราะถ้าทำแล้วเราค่อย ๆ พินิจพิจารณาดู ก็จะรู้ว่าต้องแก้ไขอย่างไรบ้าง หรือไม่ก็ถามท่านที่เป็นผู้รู้ เคยทำมาก่อน ท่านก็จะบอกวิธีที่ทำให้ดีกว่าเดิม แล้วเราก็ตั้งหน้าตั้งตาทำไป

บางท่านอายุขัยมากแล้ว เกินวัยเกษียณแล้วก็มี ไม่มีเรี่ยวไม่มีแรงมากพอที่จะตะเกียกตะกายไปชมสมบัติเศรษฐีที่อื่นอีกแล้ว มีอย่างเดียวคือต้องตั้งหน้าตั้งตาทำให้เกิดผลก่อนที่ชีวิตนี้จะหมดสิ้นไป ส่วนท่านที่อายุยังน้อยก็อย่าประมาท เพราะไม่แน่ว่าเราจะอยู่ได้อีกกี่วัน จำเป็นต้องเร่งความเพียรเช่นกัน เพื่อให้มีหลักเป็นเครื่องยึด ก่อนชีวิตนี้จะหมดสิ้นลง

ฉะนั้น..ในการปฏิบัติธรรมของเราจึงต้องทุ่มเทจริง ๆ ทำกันแบบเอาจริงเอาจัง ต่อให้ไม่ใช่แนวปฏิบัติที่เราคุ้นชินก็ต้องลองทำ ไม่อย่างนั้นแล้วคนอื่นเขาทำกันมากมาย แต่เราบอกว่านี่ไม่ใช่อาหารของเรา แล้วเราจะไม่กินเลย ก็แปลว่าเราต้องลำบากเดือดร้อน แล้วก็หิวอยู่คนเดียว ขณะที่คนอื่นตั้งหน้าตั้งตากินไป อย่างน้อย ๆ มื้อนี้เขาไม่หิว มื้อหน้าอาจจะกินต่อไปก็ไม่หิวอีก แต่เราเองบอกว่าอาหารร้านนี้ไม่ถูกปาก อาหารชนิดนี้ไม่ถูกใจ แล้วไม่ยอมกินอะไรเลย เท่ากับเราทำตัวเราให้เดือดร้อนเอง"