[เถรี]

มีตัวอย่างวัดชนะสงสารพิทยาธร ที่จังหวัดฉะเชิงเทรา เจ้าอาวาสเห็นว่าพระลูกวัดไม่ฟังคำสั่ง บอกอะไรก็ไม่ฟัง ไม่ทำวัตร ไม่สวดมนต์ ไม่บิณฑบาต ไม่ทำกรรมฐาน เอาคนนอกมาพักในวัดโดยไม่บอกกล่าวเจ้าอาวาส ท้ายสุดเจ้าอาวาสท่านไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ท่านก็เลยต้องแจ้งความ ภาษาพระเรียกว่า ขอความคุ้มครองจากทางราชการ

เจ้าอาวาสออกคำสั่งเจ้าอาวาสให้พระลูกวัดพ้นไปจากวัดภายใน ๕ วัน อ่านคำสั่งให้แล้ว พระลูกวัดรับทราบแต่ไม่ยอมเซ็นรับคำสั่ง แล้วก็ดื้ออยู่ต่อ เจ้าอาวาสก็เลยต้องแจ้งความ เมื่อเรื่องไปถึงศาล พระลูกวัดสู้ว่าเจ้าอาวาสกลั่นแกล้ง เพราะว่าตนเองไม่เป็นที่นับถือของชาวบ้าน ชาวบ้านรังเกียจด้วยเรื่องนี้เรื่องนั้น

ศาลพิพากษาว่า ความประพฤติส่วนตัวของเจ้าอาวาสไม่สามารถยกขึ้นมาเป็นข้ออ้างได้ เพราะว่าเจ้าอาวาสเป็นเจ้าพนักงานโดยกฎหมาย ในเมื่อพระลูกวัดทำผิดระเบียบวัด เจ้าอาวาสมีหน้าที่สั่งให้พ้นไปจากวัดได้

ศาลตัดสินได้แน่นอนมาก ท้ายสุดก็เลยปรับพระลูกวัด ๒๐๐ บาท แล้วให้ออกจากวัดไป จริง ๆ แล้วมีโทษจำ โทษปรับ และทั้งจำทั้งปรับ เพราะว่าฝ่าฝืนคำสั่งเจ้าพนักงาน เจ้าอาวาสเป็นเจ้าพนักงานโดยกฎหมาย โดนปรับไป ๒๐๐ บาท ข้อที่เขายกขึ้นมาอ้างว่า เจ้าอาวาสไม่เป็นที่นับถือของชาวบ้านอย่างนั้นอย่างนี้ ไม่มีเมตตา เตะหมาเตะแมว ไม่เกี่ยวกันเลย เพราะว่าเป็นความประพฤติส่วนตัว ท่านฟ้องเพราะว่าคุณขัดคำสั่งเจ้าอาวาส

ศาลวิเคราะห์แต่ละประเด็นเป๊ะ ๆ ไม่มีพลาดเลย เพราะว่าคำพิพากษาศาลฎีกา จะเป็นแนวทางปฏิบัติไปเรื่อยจนชั่วฟ้าดินสลาย หรือจนกว่าจะมีการพิจารณายกเลิกของเก่า แล้วมีแนวทางการปฏิบัติแบบใหม่ขึ้นมาแทน