[เถรี]

"คราวนี้อาตมาจะทำอย่างไร ? งานประจำของตัวเองก็คือเฝ้าหน้าห้องให้หลวงพ่อ แล้วหลวงพ่อท่านนั่งอยู่ตรงนี้ อาตมาจะไปเฝ้าที่ไหน ? ก็ต้องนั่งอยู่ตรงนั้น สรุปว่าเหลืออาตมากับพระแก่ ๆ ไม่กี่รูป อย่างหลวงตาเจริญ หลวงตาสมชาย หลวงปู่ทองเทศ นั่งกันไปเถอะ

แล้วก็ไม่คิดว่าสิ่งที่ท่านฝึกเอาไว้ตั้งแต่ตอนนั้น จะได้มาใช้ประโยชน์ในตอนนี้ เพราะว่าพอมานั่งแล้วเพิ่งจะรู้ว่า ที่ตัวเรานั่งแล้วบอกว่าปวดเข่าจะตาย หลวงพ่อท่านไม่ได้นั่งเฉย ๆ ท่านนั่งคุยกับโยมด้วย แจกของให้โยมด้วย โยกหน้าโยกหลังอยู่ทั้งวัน ก็เลยไม่ทราบว่าเป็นเจตนาของหลวงพ่อที่ท่านจะฝึกเอาไว้นั้น เพื่อให้นั่งรับสังฆทานอย่างนี้หรือเปล่า ? ถึงได้โดนมาขนาดนั้น แต่ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นสามารถพูดได้ว่า ไม่มีคำว่าบังเอิญ มีเหตุมีปัจจัยมาตั้งแต่แรกแล้ว เพียงแต่เราจะเห็นเหตุนั้นหรือเปล่าเท่านั้นเอง


หลวงปู่ทองเทศเป็นพระที่น่าสงสารที่สุด เพราะว่าอายุกาลพรรษา ๙๐ กว่า ถ้าหากว่าเป็นปี ๓๐ อาตมาก็เพิ่งจะ ๒๘ แล้วหลวงปู่ท่าน ๘๐ กว่า เกือบ ๙๐ ก็ต้องมานั่งกับพระลูกพระหลาน...ทนไป เพราะว่าพระแก่ ๆ ส่วนใหญ่ก็ไม่มีงานประจำ ในเมื่อไม่มีงานก็ต้องนั่งเป็นเพื่อนหลวงพ่อท่านไป"