[เถรี]

ในความคาดคิดของอาตมา ระยะเวลา ๑๑ วัน ที่องค์สมเด็จพระภควันต์บรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า เสด็จออกจากอุรุเวลาเสนานิคม ไปยังอิสิปตนมฤคทายวันนั้น คาดว่าพระองค์ท่านจะออกเสด็จในเวลาค่ำคืนที่ดึกมาก เพื่อที่จะให้ปลอดจากผู้คนอย่างแท้จริง และต้องรีบหลบเข้าป่าไปก่อนที่จะสว่าง เพราะเกรงว่าผู้อื่นจะพบเห็น ถ้าหากว่ามีคนเห็นเมื่อไร เหล่าจารบุรุษส่งข่าวไป เชื่อว่าพระเจ้าปเสนทิโกศล ซึ่งมีอำนาจเหนือแคว้นพาราณสีหรือเมืองกาสีในเวลานั้น ก็คงจะใช้ราชบุรุษหรือกองทหารเข้ามาจับ หรือว่าทำร้ายพระองค์ท่าน ซึ่งจะเป็นกรรมอันหนักมาก

พระองค์ท่านจึงต้องใช้เวลาถึง ๑๑ วัน กว่าจะเสด็จไปถึงป่าอิสิปตนมฤคทายวัน ถ้าถามว่าองค์สมเด็จพระภควันต์บรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า ประกอบไปด้วยฤทธิ์ สามารถเหาะไปถึงได้ในระยะเวลาชั่วลัดนิ้วมือเดียว แล้วทำไมถึงไม่ทำ ? ตรงนี้เราต้องมาพิจารณาว่า สมเด็จพระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงสั่งห้ามบรรดาพระภิกษุสงฆ์ในบวรพุทธศาสนาแสดงฤทธิ์ เพราะว่าการแสดงฤทธิ์นั้นทำให้บุคคลไปยึดติด

การยึดติดในตัวบุคคล ยึดติดในฤทธิ์อำนาจ ทำให้ไม่สามารถจะเข้าถึงมรรคถึงผลได้ เพราะว่าเป็นการยึดตัวบุคคล ไม่ใช่ยึดในคุณพระรัตนตรัยซึ่งเป็นสิ่งที่เป็นนามธรรม ดังนั้น องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า จึงไม่ต้องการให้ปัญจวัคคีย์ได้ยึดติดพระองค์ท่าน ในฐานะผู้ที่มีฤทธิ์มีเดชเหนือกว่าผู้อื่น เพราะว่าจะเป็นการขวางมรรคผลพระนิพพานของพวกเขาทั้งหลาย สมเด็จพระจอมไตรจึงต้องเสด็จไปโดยพระบาท ก็คือเดินไปและจะต้องหลบซ่อนไปในเวลาค่ำคืน กว่าจะไปถึงจึงต้องใช้เวลาถึงสิบเอ็ดวัน