[อภิรมย์]

กราบนมัสการหลวงพ่อครับ ขอโอกาสสอบถาม

๑. ช่วงนี้เวลาเจอคนที่คุ้นหน้าหรือรู้จัก ผมไม่ค่อยอยากสบตา เพราะสบตาแล้วต้องมีการพูดคุยกัน ผมรู้สึกว่าไม่อยากคุยด้วย แต่ถ้าจะคุยก็คุยได้และจะหาทางปลีกตัวเร็วที่สุด โดยเลือกที่จะไม่คุยดีกว่า ชอบที่จะอยู่คนเดียวในพื้นที่ผมรู้สึกสบาย โดยไม่ค่อยอยากให้ใครที่มาคุยด้วยและรบกวน แต่ไปอยู่ในที่คนเยอะได้ โดยที่คนเหล่านั้นไม่รู้จักกันไม่ต้องมีการสื่อสารกัน

๒. และบ่อยครั้ง มีเหตุการณ์ที่บางคนเข้าใจผมผิดไปจากความจริง โดยที่คิดไปเอง และก็เอาความเข้าใจผิดไปเล่ากับคนอื่น ๆ ผมก็ดันรู้และเห็นตลอด แต่ทำไมไม่อยากไปแก้ข่าวหรือไปปรับข้อมูลที่แท้จริงกับคนอื่น ๆ และก็สบายใจได้เองกับสิ่งที่เราไม่ได้เป็นแบบนั้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงวุ่นวาย โกรธ และร้อนที่จะไปโต้ตอบและบอกความจริงให้สะใจ ( มันเหมือน เข้าใจ และเห็นใจคนเหล่านั้น ผมว่าเรื่องจริงมันก็จริงของมันอย่างนั้น บอกไม่หรือบอก มันก็เป็นของมันอย่างนั้น )

๓. ช่วงนี้ เห็นใคร ๆ บางทีเห็นเขาก็มีความสุข หรือดีใจมากกับการกระทำและการดำเนินชีวิตของเขา เช่น ได้แฟน ได้ทรัพย์สินที่ขวนขวายหามา และอื่น ๆ ... ทำไมผมรู้สึกทวนไปเองจากสิ่งที่เขาขวนขวายมาตั้งแต่ต้น แล้วรู้สึกสลด หดหู่ มันทุกข์มันดิ้น ไม่ได้รู้สึกยินดีไปในเรื่องราวของเขาเหล่านั้นเลย

.......... ทั้งหมดนี้ ผมไปติดอะไรไหมครับ มันดูเหมือนจะดี แต่มันไม่กลมกลืน ไม่กลมกล่อมในการมีชีวิตอย่างไรก็ไม่รู้ครับ