[เถรี]

"เหมือนกับท่านทั้งหลายที่ปฏิบัติธรรมมา บางขณะเรารู้สึกว่าได้อะไรมากเหลือเกิน ถ้าทำงานก็คือได้ผลตอบแทนมหึมามโหฬาร น่าจะรวยเป็นเศรษฐีหมื่นล้านแสนล้าน แต่พอดูไปดูมาแล้วความจริงมีแค่นิดเดียว ตอนที่เรารู้สึกว่ามากเพราะว่ายังไม่เคยชิน เป็นอารมณ์การปฏิบัติที่เข้าถึงใหม่ ๆ แต่พอย้ำแล้วย้ำอีก ซ้ำแล้วซ้ำอีก เริ่มเคยชินเข้าเราถึงจะรู้ว่า ที่แท้เรามีแค่นิดเดียว

เพียงแต่ว่านิดเดียว ถ้าสมมติว่าเป็นขนมชิ้นหนึ่งอยู่ในมือเราก็หน่อยเดียว แต่ถ้าปล่อยหลุดมือไปโดนมดตัวหนึ่งไอ้นั่นตายคาที่เลย ฉะนั้น...ตอนแรกของเราก็เป็นมด เจอซาลาเปาลูกหนึ่งแบกไปไม่ไหวหรอก...เยอะมาก แต่เราค่อย ๆ เติบโตจากมดขึ้นมาสมมติว่าเป็นหนู ซาลาเปาลูกหนึ่งยังแบกไม่ไหวแต่น่าจะกินหมด พอโตขึ้นมาเท่าหมา โอ๊ย...คำเดียวเอง พอโตขึ้นมาเท่าคน ที่นึกว่าบิ๊กไซด์ ที่ไหนได้...แค่ซาลาเปาเสวย...คำเดียวก็หมดแล้ว"