[ทาริกา]

"ณ ที่ใดที่สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเสด็จประทับสบายพระอิริยาบถเป็นสุขอยู่ เกล้าหม่อมฉันขอน้อมจิตกราบแทบพระบาท กราบอยู่ตรงหน้าพระองค์ด้วยความเคารพเรียบร้อยแล้ว..."

คือวางร่างกายด้วยปัญญาเสีย แล้วเอาจิตซึ่งประกอบด้วยปัญญา ใช้กำลังของจิต ที่เอาฤทธิ์ของจิตที่เอามโนมยิทธินี่เข้าไปวางไว้ตรงนั้น พอวางชำนาญแล้วขอให้ท่านดูจิต "ขณะนี้มันไม่มีร่างกายมันสุขอย่างนี้.." แล้วหยั่งจิตลงมาว่า

"สมเด็จพ่อ.. คุมจิตลูกด้วย ให้หยั่งลงไปดูร่างกายที่เน่าแล้วเละแล้ว นั่นเป็นอย่างไร.. ให้เรากลับไปก็ไม่เอาแล้วเพราะอยู่ในนิพพานเสียแล้ว" ถามว่า "ลูกเอยถ้าให้อยู่อีกวันหนึ่ง ลงไปพื้นแล้วก็ต้องไปขี้.. ไปเยี่ยว.. หิวข้าว หิวน้ำ ..ง่วงเหงาหาวนอน.. เจ็บไข้ไม่สบาย.. ต้องแก่แล้วตายไปอีกวัน เอาไหม?"

"หนูจะเอาทำไม หนูตายแล้ว.. หนูจะต้องไปซ้อมตายอีกทำไม?"

"เอาสิลูก วันเดียวไม่พอเอาอีก ๑๐ ปีก็แล้วกัน ให้ตัวผ่องสวยเชียว มีผู้ชายตอมเหมือนหมาตอมขี้เอาไหมลูก? แล้วก็ต้องเยี่ยว ขี้ หิวข้าว หิวน้ำ ถูกเขาหึงหวง มีทรัพย์สินอีกแปดพันล้าน แล้วมึงก็ต้องตายต้องทิ้ง แล้วมึงจะเอาไหมลูก?"

"พ่อ ไม่เอาแล้ว หนู ๆ ๆ ...(เบื่อมัน)"

(มีต่อ)