[เถรี]

"ถ้าดูใน ๘ เทพอสูรมังกรฟ้า จะมีกลหมากกระอักเลือดที่ใคร ๆ ไปเล่นก็เสร็จเขาหมด เพราะว่าคนอื่นเล่นหมากเป็น ส่วนพระเอกในเรื่องที่แต้จิ๋วเรียกว่า ฮือเต็ก หรือจีนกลางเรียกว่าซีจู๋ นั้นเล่นหมากไม่เป็น ในเมื่อเล่นไม่เป็นก็หยิบวางไปมั่ว ๆ

คราวนี้หมากที่วางลงไปต้องกินตัวเอง ใคร ๆ ก็ไปโห่พระเอก แต่ปรากฏว่าพระเอกชนะ เพราะหมากเวลาเดินต้องกินตัวเองไปตัวหนึ่ง ถึงจะมีช่องให้เดินหมากอื่นได้ แต่คนอื่นจะไม่ยอมเสียหมากตัวเอง มีแต่พยายามเพิ่มให้มากที่สุด คนเล่นเป็นจึงแพ้ทุกราย ส่วนคนเล่นไม่เป็นกลับชนะ

เขาถึงได้บอกว่าขงเบ้งหลอกได้แต่คนฉลาด ส่วนคนโง่ขงเบ้งหลอกไม่ได้หรอก เพราะคนโง่ไม่คิดอะไรมาก ส่วนคนฉลาดคิดมากจึงติดกับข้งเบ้งทุกคน เขาบอกว่าถ้าเอาคนโง่ ๆ ไปตีเมืองคราวนั้นขงเบ้งก็ตายไปแล้ว แต่ดันเอาคนฉลาดอย่างสุมาอี้ไป ขงเบ้งที่มีทหารแค่ไม่กี่สิบคนจึงได้รอดไปได้

ต้องบอกว่าใจขงเบ้งนิ่งจริง ๆ เพราะการเล่นดนตรีนั้นต้องออกมาจากใจ ถ้าใจไม่นิ่ง อารมณ์ของเพลงย่อมไม่ได้ ถ้าอารมณ์เพลงไม่ได้ คนเล่นเป็นเขาฟังดูก็รู้

ตอนแรกลูกชายของสุมาอี้ คือ สุมาสูกับสุมาเจียว บอกพ่อว่าบุกได้เลย แต่พ่อบอกว่าไม่ได้ เพลงของขงเบ้งเขารื่นเริงมาก แถมยังแฝงอาถรรพ์การฆ่าฟันไว้ด้วย นั่นเขาฟังออก ฉะนั้นถ้ากำลังใจไม่นิ่งจริง ๆ ทำไม่ได้หรอก เราจะเห็นว่าจริง ๆ แล้วเรื่องการรบนั้น สมาธิต้องมาก่อน ถ้าสมาธิไม่ทรงตัว บุกไปท่ามกลางคนอื่นเขาก็เสร็จแน่ ๆ เพราะละล้าละลัง ตัดสินใจไม่เด็ดขาด จะฆ่าเขาดีหรือจะป้องกันตัวเองดี"