[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ท่านเจ้าคุณพระราชปริยัติโมลี วัดพระงาม ท่านเป็นคนที่ความรู้แน่นจริง ๆ แล้วท่านเป็นคนไม่มีมานะด้วย ท่านเก่งบาลีแต่วิชาอื่นท่านไม่เก่ง พอต้องมาสอนวิชาทั่ว ๆ ไปในระดับปริญญาตรี ท่านเองเป็นเจ้าคุณ จบประโยค ๙ เป็นเจ้าอาวาสพระอารามหลวง ไม่มีเลยที่จะวางท่า มาถึงคว้าไมค์ได้ก็ “เฮ้ย...เล็กเว้ย มาช่วยกูหน่อย วิชานี้กูไม่เป็น” ไม่มีการวางท่าเลย ไม่เป็นก็คือไม่เป็น ท่านยอมรับตรง ๆ แบบคนไม่มีมานะ ใครเห็นแล้วก็อดชื่นชมไม่ได้ จะไปงานข้างนอกมาดึกดื่นเที่ยงคืนขนาดไหน ท่านต้องทำวัตรก่อนแล้วค่อยเข้านอน

ท่านบอกว่าครูบาอาจารย์สอนมาอย่างนี้ สั่งมาอย่างนี้ ก็ต้องทำตามครูบาอาจารย์ ไม่ใช่ทำตามใจตัวเอง ท่านบอกว่าสมัยนี้ความเป็นพระอริยเจ้าเข้าถึงยาก ไม่เหมือนสมัยพุทธกาล เพราะบารมีเราไม่เหมือนคนยุคนั้น แต่พระพุทธเจ้าท่านต้องการให้เราเป็นพระอย่างไร ผมก็จะเป็นพระอย่างนั้นให้ได้มากที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้

ท่านชอบพระเครื่อง พวกลูกศิษย์แสบ ๆ ก็รู้อยู่ว่าอาจารย์ท่านไม่ค่อยถือเนื้อถือตัว ก็สอยอาจารย์เลย “แล้วเจ้าคุณอาจารย์ส่องพระทุกวันนี่ ปฏิบัติตามพระพุทธเจ้าบอกหรือเปล่าครับ ?” ท่านบอกว่า “เฮ้ย..กูส่องพระ ใจกูเกาะพระ ถ้าตาย..กูมั่นใจว่ากูไปดีเว้ย” ท่านไม่เป็นกรรมฐาน ท่านไม่พูดถึงพุทธานุสติอะไรทั้งนั้นแหละ ท่านว่าของท่านซื่อ ๆ

ท่านบอกว่า “เล็ก..พอกูเป็นเจ้าคณะภาคแล้ว มึงมาเป็นเลขาให้ทีนะ” กราบเรียนท่านไปบอกว่า “ไม่ต้องหรอกครับ อย่างพระเดชพระคุณถ้าเป็นก็ภาค ๑๙ โน่นแหละ” เขามีกันแค่ ๑๘ ภาค แล้วก็จริง ๆ ด้วย ท่านมรณภาพก่อน เพราะท่านเป็นมะเร็งตับ สังเกตมาหลายรายแล้ว คนเป็นมะเร็งตับไปเร็วจริง ๆ เพราะว่าตับเป็นแหล่งสำรองพลังงาน เล่นโจมตีคลังเสบียงเลย แล้วจะไปเหลืออะไร"