[เถรี]

อย่างบ้านปิล็อกคี่ “คี่” เป็นภาษากะเหรี่ยงแปลว่า “สุด” คือสุดเขตประเทศไทยแล้ว เด็ก ๆ ที่นั่นจะเป็นคริสต์เสียส่วนใหญ่ เพราะว่าศาสนาคริสต์มีนโยบายป่าล้อมเมือง เขาจะไปตีโอบจากข้างนอกเข้ามา เข้าไปตามหมู่บ้านชาวเขา หมู่บ้านชายแดน บ้านไหนที่เข้ารีตเป็นศาสนิกของเขา เขาก็จะระดมความช่วยเหลือด้านต่าง ๆ ไปให้ เสร็จแล้วก็อ้างว่าเป็นเพราะว่านับถือพระเจ้าของเขา ถึงได้เจริญรุ่งเรืองกว่าครอบครัวอื่น ก็เลยทำให้เปลี่ยนไปนับถือคริสต์กันเยอะมาก

อาตมาไปเลี้ยงอาหารกลางวันเด็ก ไปให้ทุนการศึกษาเด็ก แต่พวกนี้ดีมาก จะคริสต์จะพุทธถ้าไปให้เขาเอาทั้งนั้นแหละ เสียอย่างเดียวตอนที่มอบทุนการศึกษาให้ เด็กยื่นมือมาขอจับมือพระเพื่อ "เช็กแฮนด์" อาตมาก็เลยเขกกบาลให้ บอกว่า “มึงอยู่ประเทศไทยนะ..ควรจะรู้ว่าเวลาเจอพระแล้วต้องทำอย่างไร”

ในช่วงเข้าพรรษาจะมีพระไปจำพรรษาที่นั่น ด้วยกันหลายรูป แต่เนื่องจากว่าเขาเป็นคริสต์กันเกือบหมดหมู่บ้าน เขาก็ไม่ใส่บาตร เวลาพระออกบิณฑบาตจึงไม่พอฉัน ถึงเวลาบรรดาอุบาสกอุบาสิกาหรือโยมวัดก็ต้องนุ่งขาวห่มขาว ถือฆ้องถือกลองมาเดินขบวนแห่อยู่ในตลาด ขอบริจาคข้าวสารอาหารแห้ง ได้ไปคนละนิดละหน่อย

พออาตมารู้เข้าก็รำคาญ เดินกันเป็นวัน ๆ ได้ไปหน่อยเดียว บอกกับพวกเขาว่า "ไม่ต้องเดินหรอก ทีหลังให้ไปเอาที่วัดท่าขนุน ต้องการอะไรไปขนเอาได้เลย" เวลาให้ทีก็เป็นกระสอบ หมดเมื่อไรค่อยมาเอาใหม่ แต่คราวนี้รู้สึกเขามีความสุขที่ได้ทำอย่างนั้น เขาบอกว่า ขอเดินก่อนแล้วค่อยเข้ามาเอาที่วัด พูดง่าย ๆ ว่า ของวัดเป็นของตาย อย่างไรก็ได้แน่นอน เขาเดินขอบริจาคก่อน จะได้มากได้น้อยก็ขอให้ได้เดิน

เรื่องนี้พอพูดไปก็โยงไปถึงเมื่อวานที่บอกว่า ทางด้านธรรมยุติเขามีการเกื้อกูลกัน มหานิกายเราจริง ๆ ก็มี แต่อยู่ในวงเล็กมาก ธรรมยุติท่านถึงกันหมด อาจจะเป็นเพราะว่าเขามีจำนวนน้อยกว่าเรา ทั่วประเทศมีประมาณสามพันวัด ส่วนมหานิกายทั่วประเทศมีสามหมื่นกว่าวัด ก็เลยกลายเป็นว่ามหานิกายของเรามีการเกื้อกูลกันแค่เฉพาะในวง แต่ว่าอาตมาก็พยายามช่วยเท่าที่จะช่วยได้