วันที่ ๑๖ สิงหาคม ๒๕๕๐
อบรมพระที่เกาะพระฤๅษี ๑๖ สิงหาคม ๒๕๕๐
พระอาจารย์ : คุณมาได้อย่างไร ?
ท่านเบิร์ธ : ออกมากับแม่ชีปุ๊กเมื่อวานครับ หลวงตาน้อยไปรับ
พระอาจารย์ : แล้วคุณก็มาด้วย
ท่านเบิร์ธ : ครับ
พระอาจารย์ : ขาดพรรษาตายห่.. คุณรู้หรือเปล่าว่า การออกจากวัดในพรรษาต้องมีเหตุอะไรบ้าง ?
ท่านเบิร์ธ : มีพ่อ – แม่ป่วยกับพระอุปัชฌาย์...
แล้วที่คุณมามีเหตุนั้นไหม ? ไม่ใช่ข้ออ้างว่าเราจะขอสัตตาหะ*ได้เพราะอยู่คนเดียว คุณจำไว้ว่า เรื่องของพระธรรมวินัย ถึงตัวตายก็ต้องรักษาไว้
วันก่อนที่พวกคุณโทรไปปรึกษาเรื่องของอาบัติปาราชิก**สังฆาทิเสส***แล้วมาวันนี้ก็เป็นอย่างนี้อีก แสดงว่ากำลังใจของคุณแย่มาก ไม่ได้มีศีลไว้ในใจเลย ถ้าหากว่ามีศีลไว้ในใจ เรื่องทั้งหลายเหล่านี้คุณก็จะไม่พยายามล่วงละเมิดแบบนี้
อย่าลืมว่าอาบัติพระนี่เราต้องตั้งแต่คิดแล้ว อย่าลืมว่าสมุฏฐานอาบัติมีอะไร ? กายกับจิต วาจากับจิต แค่คิดก็โดนแล้ว เพียงแต่ว่าท่านยังไม่ปรับหนักเท่านั้นเอง
อย่างเช่นว่าอาบัติปาราชิก มีไถยจิตคิดจะขโมย เอื้อมมือแตะถูกวัตถุนั้น โดนอาบัติทุกกฎ****แล้ว ทำให้วัตถุนั้นสั่นไหวต้องอาบัติถุลลัจจัย***** ย้ายออกจากฐานแค่เส้นผมผ่า ๑๖ ต้องอาบัติปาราชิกเลย ขาดความเป็นพระไปแล้ว..!
อย่างที่คุณโทรมาปรึกษานั่นสำเร็จเรียบร้อยไปแล้วในการกระทำทั้งหมด ถ้าเป็นปาราชิก ก็ขาดไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว
หมายเหตุ :
*ธุระเป็นเหตุให้ภิกษุออกจากวัดในระหว่างพรรษาได้ ๗ วัน ได้แก่ ๑).ไปเพื่อพยาบาลสหธรรมิก หรือ มารดาบิดาผู้เจ็บไข้ ๒).ไปเพื่อระงับสหธรรมิกที่กระสันจะสึก ๓).ไปเพื่อกิจของสงฆ์ เช่น ไปหาทัพพสัมภาระมาซ่อมวิหารที่ชำรุดลงในเวลานั้น ๔).ไปเพื่อบำรุงศรัทธาของทายกซึ่งมานิมนต์เพื่อการบำเพ็ญกุศลของเขา ธุระอื่นที่เป็นกิจจะลักษณะ อนุโลมตามนี้ได้ จากพระไตรปิฎก เล่มที่ ๔ : พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๔ : มหาวรรค ภาค ๑
**พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑ : พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๑ : มหาวิภังค์ ภาค ๑ : ปาราชิกกัณฑ์
***พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑ : พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๑ : มหาวิภังค์ ภาค ๑ : สังฆาทิเสสกัณฑ์
****พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑ : พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๑ : มหาวิภังค์ ภาค ๑ : บทภาชนีย์
*****พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑ : พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๑ : มหาวิภังค์ ภาค ๑ : บทภาชนีย์
__________________
........................
เกิดมาทั้งที เอาดีให้ได้ ตายไปทั้งที ฝากดีเอาไว้ อยู่ให้เขาเกรงใจ ไปให้เขาคิดถึง
จะเช มัตตา สุขังธีโร ปัญญาชน พึงสละสุขส่วนตน เพื่อสุขยิ่งใหญ่ของส่วนรวม
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย สุธรรม : 04-01-2012 เมื่อ 11:33
|