[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวถึงเรื่องการเรียนว่า "ของอื่นล้วนแล้วแต่เป็นธรรมอันเนิ่นช้า เอาของที่พาเราหลุดพ้นดีกว่า แต่ที่เรียนอยู่ปัจจุบันนี้เนื่องจากเห็นประโยชน์อยู่ตรงที่ว่า คนเราเชื่อมั่นในกระดาษแผ่นเดียว

ถ้าหากว่าอาตมาไปบรรยายที่ไหน เขาแนะนำตัวว่า "พระครูธรรมธรเล็ก วัดท่าขนุน" มีวุฒินักธรรมเอกห้อยท้ายอยู่ เขาก็รู้สึกว่าอย่างนั้น ๆ แหละ แต่ถ้ามีปริญญาเกียรตินิยมอันดับ ๑ ห้อยท้ายอยู่ เขาจะหูผึ่งเลย ต่างกันตรงนี้แหละ จากเรื่องที่พูดแล้วไม่น่าใส่ใจ เขาก็ตั้งใจฟังขึ้นมาหน่อยหนึ่ง ว่าคนที่ได้เกียรตินิยมอันดับ ๑ จะพูดเรื่องอะไร แทนที่เขาจะนั่งหลับหรือกินขนมแข่งกันก็ตั้งใจฟังบ้าง

ที่เรียนอยู่ทุกวันนี้รู้สึกว่าไม่ได้อะไรขึ้นมา นอกจากเอาทฤษฎีที่ลอกฝรั่งมาเกือบทั้งนั้น แต่สำคัญอยู่ตรงที่ว่า พอถึงเวลาแล้วเขาให้ความเชื่อถือ แต่อย่าให้มากจนเฟ้อเหมือนประเทศจีนก็แล้วกัน

ประเทศจีนมีวุฒิบัตร เกียรติบัตร ประกาศนียบัตร เกลื่อนกลาดไปหมด เคยเห็นคนจีนเขาสมัครงานไหมเล่า ? วางเกียรติบัตรแปะอยู่ตรงหน้า มากเท่ากับความกว้างของพรม ๔ ผืนที่พวกเรานั่งอยู่นี่ แล้วก็ประกาศหางาน ใครเดินผ่านจะจ้างก็ดูว่าเขาได้เกียรติบัตรอะไรมาบ้าง"