[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "บางทีครูบาอาจารย์ท่านไม่ได้สอนนะ ท่านทำให้ดูเป็นตัวอย่าง นั่นยิ่งกว่าสอนอีก

มีเรื่องหนึ่งที่ให้ทิดตู่เขียน แต่ทิดตู่บอกว่าอย่างไรก็เขียนไม่ได้ เพราะอารมณ์ใจไม่ถึง ตอนนั้นที่เกาะพระฤๅษี มีต้นประดู่ส้ม(ประดู่เลือด) ถ้าคนไม่รู้จักต้นไม้ชนิดนี้แล้วไปฟันต้นเข้า ก็จะขวัญหนีดีฝ่อ เพราะยางไม้จะไหลมาสีเหมือนกับเลือด

ปีหนึ่งประดู่ส้มก็จะผลัดใบครั้งหนึ่ง ตอนที่ใบอ่อนเกิดจะมีหนอนบุ้งซึ่งเป็นหนอนคันมากิน หนอนพวกนี้พออยู่ในระยะดักแด้ก็จะสลัดขนทิ้งหมด ขนคัน ๆ นั้นก็จะปลิวว่อน พวกเราก็เกาบ้าง ทนบ้าง

คุณจิรา ลิ่วเฉลิมวงศ์ (ญาติของคุณแบม จณิสตา) เขาไปอยู่ปฏิบัติธรรมที่เกาะ โดนขนบุ้งเข้าไปแล้วเกิดอาการภูมิแพ้อย่างหนัก คอบวมขนาดหายใจไม่ได้ เขาก็มาบ่นให้ฟัง อาตมาจึงตัดสินใจแก้ที่ต้นเหตุ ตัดต้นประดู่ส้มทิ้งเลย ต้นใหญ่มากก็ต้องปีนขึ้นไปหั่นยอดลงมาก่อน

ไม่มีใครกล้าขึ้นไปเพราะคันตายชัก อาตมาต้องตะกายขึ้นไปฟันยอดเอง พอลงมาข้างล่าง จากคนดี ๆ กลายเป็นคางคก เพราะคันบวมไปทั้งตัว จึงบอกพวกทิดตู่ว่า "ไปตำใบพลูตำกับเหล้ามาให้ที จะทาแก้คัน" หลังจากสรงน้ำแล้วจึงทา ทาเสร็จก็ไปทำวัตร เดินตาตี่มองทางเกือบไม่เห็น เพราะคันจนบวมไปทั้งตัว

ทิดตู่เขาก็ถามว่า "หลวงพี่ทนได้อย่างไร ? ไม่เกาสักแกรกเดียว" เราบอกว่า "ยิ่งเกาก็ยิ่งลามสิวะ" ทิดตู่ก็ถามอีกว่า "คันขนาดนั้น แล้วทำไมยังทนได้ ?" อาตมาบอกว่า "ไม่ต้องทนหรอก ทำไม่รู้ไม่ชี้ซะก็หมดเรื่อง" จนป่านนี้ทิดตู่เขายังไม่กล้าเขียนเรื่องนี้เลย เขาบอกว่าทำไม่ถึง ในเมื่อทำไม่ถึงอธิบายอารมณ์ไม่ถูก ก็ไม่เขียนหรอก ทำไม่รู้ไม่ชี้ ฟังดูง่ายนะ แต่ลองเจอด้วยตัวเองแล้วทำดูบ้างสิ..!

ในสิ่งที่ครูบาอาจารย์ท่านทำให้ดู เพราะว่าสอนไปลูกศิษย์ก็โหนไม่ถึง จะไปบอกว่าวางกำลังใจอย่างนั้น วางกำลังใจอย่างนี้ ป่วยก็เหมือนกับไม่ป่วย ไม่ต้องไปอธิบายหรอก เต่าไปอธิบายให้ปลาฟังว่าบนบกหน้าตาเป็นอย่างไร ปลาฟังให้ตายก็ไม่รู้เรื่องหรอก ยกเว้นว่าปลาตัวนั้นจะตะกายขึ้นบกไปเอง"