[เถรี]

ถาม : ทางเชียงใหม่เขาสอนอย่างนี้
ตอบ : ปล่อยเขา อาตมาเริ่มรู้สึกเป็นห่วงตั้งแต่แรกแล้ว ท้ายสุดก็ไม่ทัน บุคคลไหนที่การรู้เห็นชัดเจน จะโดนหลอกให้หลงทางง่ายที่สุด เพราะทุกคนจะมีอัตตายึดอยู่ในใจในเรื่องของตัวกูของกู ในเมื่อกูเห็น กูเลยเชื่อ แต่หารู้ไม่ว่าสิ่งที่เห็นนั้น เป็นการปรุงแต่งที่หลอกลวงกันได้

อาตมาเคยยกตัวอย่างว่า เห็นเขาไล่ฆ่าไล่ฟันกันมา เราก็ลากมีดลากปืนไปช่วยเขา จะโดนเขากระทืบตายเพราะเขากำลังถ่ายหนังกันอยู่ เราเห็นเขาไล่ฆ่าฟันกันมาจริงไหม ? จริง..แล้วเรื่องที่เราเห็นจริงไหม ? ไม่จริง..เพราะเขาถ่ายหนังอยู่

เพราะฉะนั้น..ยิ่งรู้เห็นชัดเจนเท่าไรก็ยิ่งโดนหลอกมากเท่านั้น ถ้าขาดสติสัมปชัญญะหรือขาดปัญญาประกอบ เราก็จะคล้อยตาม เชื่อตาม โดยเฉพาะบุคคลที่ไม่ศึกษาพระไตรปิฎกหรือคำสอนของพระพุทธเจ้าที่แท้จริงให้ถ่องแท้ จะโดนหลอกง่ายที่สุด

ไปดูในเกสปุตตสูตร พระพุทธเจ้าตรัสไว้แล้ว มา ปิฏกสมฺปทาเนน อย่าเชื่อแม้มีจารึกไว้ในพระไตรปิฎก มา สมโณ โน ครูติ อย่าเชื่อแม้สมณะนี้เป็นครูของเรา ท่านให้เชื่อก็ต่อเมื่อปฏิบัติแล้วได้ผลตามนั้น

ถาม : แล้วการที่ท่านสอนว่า ถ้าเรานึกถึงนิพพานบ่อย ๆ เราก็จะไปได้ ก็คือ นึกถึงพระพุทธเจ้าด้วย ?
ตอบ : พระพุทธเจ้าด้วย พระนิพพานด้วย บอกแล้วว่าเราต้องสร้างเหตุให้ผลเกิด ถ้าเราสร้างเหตุที่ดี ผลลัพธ์ที่ดีจะเกิดแก่เรา พอเราสร้างเหตุที่ดีจนเพียงพอ เหมือนกับตักน้ำจนเต็มถังไปแล้ว เราก็เลิกตักน้ำใส่ถัง..ใช่ไหม ? แปลว่าการสร้างเหตุดีสำหรับเรา เมื่อถึงตอนนั้นเราไม่ต้องสร้างอีกก็ได้ เหตุชั่วไม่ต้องพูดถึง เพราะเราละทิ้งตั้งแต่แรกแล้ว แต่ท่านที่ทำถึงระดับนั้นท่านทรงความไม่ประมาทเป็นปกติ ก็จะสร้างดีหนีชั่วไปเรื่อย ไม่ได้นอนตีพุงเฉย ๆ

ถึงได้บอกว่าท้ายสุดจะไม่เกาะทั้งดีทั้งชั่ว แต่คำว่านิพพานเต็มอยู่ในใจของเราเอง เราอยู่ที่ไหนก็จะรู้ว่าตรงนั้นก็คือนิพพาน ต่อให้ไม่มีทิพจักขุญาณ ไม่ได้เห็นอะไรเลย ถ้าเข้าถึงจริง ๆ ก็จะรู้ว่านี่คือพระนิพพาน เพราะฉะนั้น..การรู้เห็นด้วยทิพจักขุญาณไม่จำเป็นต้องมีก็ได้