[เถรี]

"หลังจากนั้นหลายปี ไปเจอท่านอีกทีตอนท่านมาเป็นเจ้าอาวาสอยู่ที่วัดไกรเกรียง พอเจอหน้าก็เข้าไปทักท่าน ท่านก็ถามว่า " เอ๊ะ..เรารู้จักกันหรือ ?" ตอบท่านไปว่า "ผมรู้จักท่านอาจารย์นะครับ พระปื๊ดยังอยู่กับท่านไหมครับ ?" พอท่านได้ยินคำว่าพระปื๊ด "เอ๊ะ..นี่ท่านรู้จักผมจริง ๆ แน่เลย รู้จักท่านปื๊ดด้วย"

"รู้จักสิครับ ท่านอาจารย์จำได้ไหมว่า ที่ไปอดเกือบตายอยู่ในทุ่งใหญ่ ใครเป็นคนช่วยเอาไว้ ?" ท่านจึงนึกขึ้นมาได้ "ตายห่...๑๐ กว่าปีแล้ว ท่านยังจำผมได้อีก"

"จำได้ครับ ท่านพระครูใบฎีกาอุเทน อุฏฺฐานโรจโน วัดเศวตฉัตร" ท่านบอกว่า "ผมละกลัวใจเลย เจอกันครั้งเดียวสิบกว่าปีแล้ว ยังจำชื่อผมได้อีกด้วย"

เมื่อคราวที่ท่านตามหลังคณะอาตมาเข้าไปครั้งนั้น ไปแล้วไม่ได้ดั่งใจ ท่านขัดใจกับเพื่อน ท่านก็เลยแยกทาง ออกจากทางเดินที่สะดวก ลุยป่าเข้าไป คราวนี้ท่านลุยป่าไป ก็คงจะเป็นเวรเป็นกรรมของท่านพอดี ลุยพรวด ๆ ไปเจอควายป่าที่นอนตีแปลงอยู่ ควายป่าเห็นท่านอาจารย์เป้าก็ขวิดโครม..! กระเด็นหายเข้าไปในดงไม้

ยังโชคดีที่ว่า เขาควายป่านั้นยาวเกินไป ตอนที่ขวิดท่านอาจารย์เป้า ร่างท่านก็เลยไม่โดนปลายเขา แต่แขนท่านกับกระดูกซี่โครงหักไปทั้งแถบเลย..!

พอควายป่ามองไม่เห็นท่าน เพราะว่ากระเด็นไปจมอยู่ในพงหญ้า ก็ไปตามทางของตัว พระที่เป็นพรรคพวกต้องช่วยกันหามท่านออกมารักษาตัวอยู่ข้างนอก รักษาตัวอยู่เป็นเดือน สุดท้ายก็มรณภาพไป"