ล่องแก่งมหาภัย ตอนที่ ๙
อากาศหลังฝนเย็นไม่น้อย อาตมาขดตัวจนเมื่อยจึงยืดเท้าออก แต่ยืดไปได้นิดเดียวไม่รู้ไปติดอยู่กับหัวของใคร ต้องหดกลับเข้ามาอย่างเดิม ยุงเยอะทีเดียว ทั้งที่นอนกันแน่น มันยังพยายามจะกัดทะลุโปงจีวรเพื่อกินเลือดอาตมาให้ได้
ภาวนาจับอานาปานุสติเอากำไรไปเรื่อย ๆ นิมิตเห็นลูกทราย (เด็กหญิงเนตรทราย พันหา) ร้องไห้มาหา ยายหนูคงคิดถึงหลวงพ่อขนาดหนัก รับปากไว้ว่าปิดเทอมจะพาไปเที่ยว แต่หลวงพ่อมาติดธุระอยู่เมืองพม่า ไม่รู้ว่ากลับไปถึงจะเปิดเทอมหรือยัง ถ้าเปิดเทอมแล้วก็ต้องรอปิดเทอมใหญ่โน่นแหละลูก...
ลูกทราย (เด็กหญิงเนตรทราย พันหา)
นึกถึงตอนที่แม่เขาอุ้มมาถวาย ตัวเล็กนิดเดียวผอมกะหร่อง เพิ่งรู้สึกว่ารับไว้เป็นลูกเวลาก็ผ่านไปเจ็ดแปดปี วันเวลาเหมือนกับสายน้ำไหล ล่วงเลยไปแล้วไม่หวนกลับมาอีก ฝากไว้เพียงรอยอดีตที่เลือนลับ นับวันจะจางไปทุกที ธรรมดาของโลกเป็นเช่นนี้เองหนอ...
ลุกขึ้นไปล้างหน้า แพมันแคบเกินไปสำหรับคนมากอย่างนี้ ทุกคนจึงพากันตื่นจนหมด ท่านทนงศักดิ์บอกว่าเณรเป็นไข้ อาตมาค้นเอายาที่มีติดตัวเป็นประจำส่งให้ กำชับว่าให้ฉันหลังอาหาร สาว ๆ ที่มาเรือลำเดียวกันนั่งพอกแป้งแข่งกัน ไม่ได้อาบน้ำมาสองวันแบบนี้ โปะเข้าไปจะกลบกลิ่นไหวหรือเปล่าก็ไม่รู้..?
__________________
ไม่ติดในสุข ไม่กังวลในทุกข์ วางเฉยในร่างกายนี้ ปล่อยวางภาระทั้งปวง ยอมรับกฎของกรรม
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย วสันต์วิษุวัต : 13-01-2011 เมื่อ 03:21
|