[เถรี]

เมื่อสติของเราอยู่กับปัจจุบัน แม้ว่าร่างกายของเราจะเคลื่อนไหวอยู่ สภาพจิตของเราก็ไม่อาจจะปรุงแต่งไปในเรื่องรัก โลภ โกรธ หลง ได้

อย่างเช่นว่า ความรู้สึกตอนนี้รู้ว่าเท้าขวากำลังยกขึ้น เคลื่อนไป เหยียบลง เท้าซ้ายกำลังยกขึ้น เคลื่อนไป เหยียบลง แขนขวาขณะนี้ แกว่งไปข้างหน้า แขนซ้ายแกว่งไปข้างหลัง หรือว่า แขนซ้ายขณะนี้แกว่งไปข้างหน้า แขนขวาแกว่งไปข้างหลัง เป็นต้น

เมื่อความรู้สึกละเอียดมาก สามารถติดตามอาการทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับร่างกายนี้ได้ เมื่อจิตละเอียดกำหนดรู้อยู่กับปัจจุบันขณะนี้ การที่จะปรุงแต่งไปเป็น รัก โลภ โกรธ หลง ที่ทำให้เกิดทุกข์เกิดโทษก็ไม่มี เพราะว่าจิตหยุดอยู่กับการกำหนดในปัจจุบัน ไม่สามารถที่จะแบ่งความรู้สึกเพื่อไปปรุงไปแต่งได้

สิ่งทั้งหลายที่เราทำอยู่จึงเป็นเพียงกิริยาเท่านั้น จะไม่เกิดกรรมคือผลของการกระทำขึ้น เพราะว่าจิตไม่ได้มีส่วนร่วมในการปรุงแต่งสิ่งที่กระทำนั้น ๆ นอกจากดูตามความเป็นจริงในปัจจุบันว่า ตอนนี้เท้าขวาเคลื่อนไป เหยียบลง ตอนนี้เท้าซ้ายเคลื่อนไป เหยียบลง ตอนนี้แขนขวาแกว่งไปข้างหน้า แขนซ้ายแกว่งไปข้างหลัง ตอนนี้แขนซ้ายแกว่งไปข้างหน้า แขนขวาแกว่งไปข้างหลัง เป็นต้น

เมื่อความรู้สึกอยู่อย่างนี้ การปรุงแต่งไปในเรื่องของรัก โลภ โกรธ หลง ก็จะไม่มี กรรมชั่วใด ๆ ก็ไม่สามารถที่จะเกิดขึ้นได้ การมีสติรู้เท่าทันในปัจจุบันก็เป็นกรรมดี เป็นบุญอย่างมหาศาลยิ่ง เพราะว่าจิตใจผ่องใสจากกิเลส ปราศจากรัก โลภ โกรธ หลง อย่างสิ้นเชิง เป็นการปฏิบัติตรงตามที่พระพุทธเจ้าทรงตรัสไว้ในโอวาทปาฏิโมกข์ว่า สจิตฺตปริโยทปนัง การชำระจิตใจของตนให้ผ่องใส