[ลัก...ยิ้ม]

ตอนเช้าตัดสินใจลาป่วยเพื่อลงกรุงเทพฯ ตั้งใจจะไปกราบแม่สักครั้ง แม่ลงมาอยู่กับพี่สาว ถึงจะตายก็ตาย ขอกราบแม่ก่อน คิดได้เท่านั้น ตอนนั้นได้ซื้อรถเก่า ๆ ไว้ใช้คันหนึ่ง ก็ขับเข้ากรุงเทพฯ ถึงบ้านค่ำพอดี เข้าบ้านอาบน้ำแล้วกราบแม่ แต่ไม่พูดอะไรเข้าห้องนอนทันที

แต่พอเปิดประตูเข้าห้องนอนข้าพเจ้าลมแทบใส่ หลวงพ่อมานั่งอยู่บนเตียง ท่านบอกว่า "เข้ามาสิ" แล้วยิ้ม ข้าพเจ้าก้มลงกราบท่าน ถามท่านว่า "มาได้อย่างไร?" ท่านยิ้มไม่ตอบ จึงถามต่อ "หลวงพ่อรู้จักบ้านได้อย่างไร? มาอย่างไร? ใครพามา? มาทำไม? มารถอะไร? พบใครบ้างในบ้าน? รู้อย่างไรว่าข้าพเจ้ามากรุงเทพฯ?" คำถามไหลออกมามากมาย

แต่ท่านไม่ตอบ ท่านจับหัวของข้าพเจ้าลงอักขระเหมือนเดิม พร้อมเป่าหัวให้ แล้วบอกว่า "ไม่ตายแล้ว แต่จะเสียเงินหน่อย อย่าเสียดาย ให้ไปอาบน้ำมนต์ก็ไม่ไป" ข้าพเจ้าปลื้มปีติ น้ำตาไหลตลอดเวลา กอดหลวงพ่อเอาไว้เหมือนเด็กเล็ก ๆ ที่กอดพ่อแม่ ได้เวลาหลวงพ่อบอกว่าจะกลับแล้ว

หลวงพ่อได้ให้ไม้จารอักขระ บอกว่า "ให้เก็บเอาไว้ จะได้เชื่อว่า หลวงพ่อมาจริง" แล้วท่านก็เดินออกจากห้อง ข้าพเจ้าเห็นท่านเดินออกจากประตูห้องโดยไม่ได้เปิดประตู หายไปในอากาศ ข้าพเจ้าวิ่งออกมาดู ถามแม่ที่นั่งอยู่ว่า "เห็นพระเดินออกมาจากห้องไหม?" แม่บอกว่า "ไม่เห็น"

ทำความประหลาดใจให้ข้าพเจ้าไม่น้อย เพราะที่เห็นนั้นตัวจริง จับต้องได้ พูดคุยได้ ลงอักขระตามปกติ ทั้งได้กอดท่านด้วย ไม้จารก็ยังอยู่ในมือของข้าพเจ้า ไม่ได้ฝันไปเพราะยังไม่ได้เข้านอน ยังเดินอยู่ ยังมีสติสัมปชัญญะอยู่ครบทุกประการ

มันเกิดขึ้นได้อย่างไร! มีอะไรเกิดขึ้น! เราได้นอนคิด เราจะไม่ตายจริงหรือ? แต่ก็ต้องบอกว่าจริง!!! ไม่เช่นนั้น ข้าพเจ้าคงไม่สามารถมาเขียนเรื่องให้ได้อ่านกัน เพื่อเตือนสติว่า อย่าประมาท ทุกอย่างเกิดขึ้นได้เสมอบนโลกใบนี้