[ลัก...ยิ้ม]

*เรามัวหมกมุ่นเมาหนักอยู่ในสาระของโลก อยู่กับรัก โลภ โกรธ หลง มีแต่ตัณหา ราคะ อันเป็นสมบัติของสัตว์โลกเข้าครอบงำ หลงใหลอยู่กับสิ่งที่เราเอาไปไม่ได้* แม้ร่างกายที่เราได้มา แต่ไม่ได้เอาไป ต้องทิ้งไว้กับโลกใบนี้ ข้าพเจ้าก็ไม่ต่างจากคนทั่วไป ใครทำให้รักก็รัก ใครทำให้เกลียดก็เกลียด ใครทำให้พอใจก็พอใจ ใครทำให้โกรธก็โกรธ เป็นอยู่เช่นนี้ เวียนว่ายอยู่อย่างนี้ มีความต้องการอย่างคนทั่วไป สร้างมันขึ้นมาเอง ตามใจตัวเอง ผิดหวังไม่ได้ดั่งใจก็ปรุงแต่ง คิดทั้งวันทั้งคืน เวลาควรพักก็ไม่ได้พัก คิดจนนอนไม่หลับเป็นอาทิตย์ เป็นเดือน เป็นปี มันทรมานอยู่อย่างนั้น วันแล้ววันเล่าไม่จบเรื่อง จบเรื่องนี้คิดเรื่องนั้น

“ที่แท้เราโง่จริง ๆ” เพราะเรื่องราวต่าง ๆ หลั่งไหลมาหาเราทุกเวลา จะให้คนทุกคนรักเราหมด ก็ไม่เคยปรากฏมีมาก่อน จะให้ทุกคนเกลียดเราหมด ก็ไม่เคยปรากฏมีมาก่อนในโลกใบนี้ มันจึงยุ่ง เราไม่รู้จักธรรมชาติ ไปยึดธรรมชาติที่เป็นอนิจจังมาเป็นนิจจัง จึงมองไม่เห็น จิตมืดบังจิตให้มัวหมอง จิตนั้นมีแต่ต้องการ ไม่มีที่ไม่ต้องการ จิตมันเห็นตลอดเวลา เห็นคนโน้นคนนี้อยู่เรื่อยไป แต่ไม่เห็นตนเอง ไม่พบตนเอง ไม่เห็นวิบากกรรมของตนเอง เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัว ไม่พอใจถ้าคนอื่นได้ไปแล้ว ไม่พึงใจโกรธ เกลียด เป็นศัตรูกัน ไม่คบค้ากัน กลั่นแกล้งกัน ประทุษร้ายกัน ขาดความเที่ยงธรรม ขาดเมตตาต่อกัน ขาดการให้อภัยต่อกัน

กลายมาเป็นโรคร้ายในจิต ทำลายความสันติสุขของตนเอง อยู่ด้วยความทุกข์ทรมาน มีความพิการทางจิต มองทุกอย่างในมุมมองที่เลวร้ายไปหมด คิดคดทรยศต่ออุดมการณ์ ละเลยคุณธรรม ศีลธรรม ลุ่มหลงอยู่ในวัตถุธรรม จนเกิดความวุ่นวายในสังคม รบราฆ่าฟัน แก่งแย่งผลประโยชน์ ขาดความละอายและเกรงกลัวต่อบาปกรรม

นัยว่าตัวเรานี้โชคดี บุญนำพา นำมาให้พบหลวงพ่อ ที่ท่านได้ดัดนิสัยอันเป็นวิสัยสามัญของมนุษย์ ให้ค่อย ๆ หลุดไปจากจิต ให้มีพลังต่อสู้กับอำนาจฝ่ายต่ำ ที่มีอยู่ในจิตของเราตลอดเวลา ให้ได้พบความจริงตามคำสอนขององค์สัมมาสัมพุทธเจ้า ให้มีศรัทธาในคุณงามความดี แม้จะบกพร่องอยู่บ้าง ก็ค่อย ๆ ขัดเกลาให้หมดไป ไม่หมดก็เบาบาง

เพียงเราคิดดี ทำดี พูดดี ไม่เบียดเบียนตนเองและผู้อื่น ส่วนใครจะมองดีมองร้าย เราห้ามกันไม่ได้ ดีก็ใช่ใครต้องมาชมเชย ร้ายก็ไม่ใช่ต้องมาตำหนิ มันดีที่ตัวเราเอง ร้ายก็ที่ตัวเราเองทั้งนั้น ทำไมต้องมาทุกข์ติดอยู่กับคนอื่นที่เขาไม่ชอบเรา ไปยุ่งกับเขาทำไม? เราไปหาเองทั้งนั้น ทำไมไม่ไปหาคนที่เขารักเรา เราก็ชอบพอเขา จะได้ไม่ทุกข์ เป็นสิทธิของเราเองจะเลือกคบหาใคร