[เถรี]

การสวดมนต์ พยายามอย่าให้ผิด ถ้าผิดจนติดเป็นนิสัย เราจะแก้ไม่หาย อย่างท่านสมปอง* นั้น “วิญญาณูปาทานักขันโธ” วิญญาณคืออุปาทานขันธ์ ท่านจะสวดเป็น “วิญญาญู” ทุกที ไม่ใช่ “วิญญาณู”

อย่างของพระอาจารย์สมพงษ์** นั้น “วัฑเฒยยัง สัตถุ สาสะเน” ขอให้มีความเจริญอยู่ในพระศาสนาขององค์สมเด็จพระบรมศาสดา แต่ของท่านจะเป็น “วัฑเสยยัง”ทุกที บาลีนี่จะเป็น ฒ. ผู้เฒ่า ตาม ฑ.นางมณโฑ จะไม่มี ส.เสือตาม ฑ.นางมณโฑ หรอก

คราวนี้ถ้าเราไม่แก้ให้ดี เราจะติดเป็นนิสัย แล้วแก้ไม่หาย ก็จะผิดไปตลอด ผิดในลักษณะที่เคยชิน ผิดจนถูกเสียแล้ว ถ้ามาถึงลูกศิษย์รุ่นหลัง ๆ ก็จะผิดเป็นถูกไปเรื่อย แล้วอาจจะไปตำหนิว่าคนอื่นสวดผิดเสียอีก โดยที่ตำราอยู่ข้างมือก็ไม่กางมาดูกัน เลยพาผิดยาวไปเรื่อย

แบบเดียวกับ บทอุทิศส่วนกุศล “อิมินาปุญญะกัมเมนะ อุปัชฌายาคุณุตตะรา อาจาริยูปะการา จะ มาตาปิตา จะ ญาตะกา” แล้วก็ไป “สุริโย จันทิมา ราชา” ในส่วนของ “ปิยา มะมัง” นั้นบางวัดหายไปเลย

ผมมั่นใจว่าหลวงพ่อที่เป็นต้นตำรับท่านลืม หรือไม่ก็สวดข้ามไปด้วยความเคยชิน พวกลูกศิษย์ก็เคารพอาจารย์ จึงว่าต่อกันเรื่อยมา ตำรามีก็ไม่เปิด หรือถึงเปิดก็คิดว่า “อาจารย์อาจจะตัดออก ด้วยเหตุผลอะไรที่ลึกล้ำเกินกว่าที่ตัวเราจะนึกถึง” ก็เลยไม่ทักท้วง จึงผิดยาวกันมาถึงทุกวันนี้

ผมเจอมาหลายวัดนะไม่ใช่เฉพาะแต่วัดท่าขนุน “ปิยา มะมัง” บุคคลที่รัก หายไปหมด เราไม่ให้คนที่เรารัก ให้แต่คนอื่น กลายเป็นว่า ทำบุญทำกุศลมาทั้งที ให้คนอื่นหมด แต่คนที่เรารัก อาจจะเป็นญาติพี่น้องของเรากลับไม่ให้

ดังนั้น ต้องสวดให้ถูก ว่าตามอักขระ “พะหุง เว สะระณัง ยันติ” นั่นเป็นรัสสะ คือ เสียงสั้น ไม่ใช่ “พาหุง” พาหุงนั่นต้องบทสรรเสริญคุณพระพุทธเจ้า ๘ บท ถ้าเราว่าให้ถูกตั้งแต่แรกก็จะถูก แต่ถ้าผิดตั้งแต่แรกก็จะผิดไปเรื่อย อีกอย่างที่ถูกต้องคือ “อัญชะลิกะระณีโย” แต่ปัจจุบันนี้ผิดจนถูก กลายเป็น “อัญชะลีกะระณีโย” กันหมดทั้งประเทศไปแล้ว


หมายเหตุ :
*พระครูปลัดสมปอง สุธมฺมสนฺตจิตฺโต อาศรมบ้านสบายใจ ต.น้ำซึม อ.เมือง จ.อุทัยธานี ๖๑๐๐๐
**พระสมุห์สมพงษ์ เขมจิตฺโต วัดท่าขนุน ต.ท่าขนุน อ.ทองผาภูมิ จ.กาญจนบุรี ๗๑๑๘๐