จากนั้น หลวงพ่อปาน วัดบางนมโค ท่านก็มาขออนุญาตอบรม (ผมขออนุญาตตั้งชื่อว่า อารมณ์ปรามาสพระรัตนตรัย) มีความสำคัญ ดังนี้
๑. เอ็งด่าพระ ตำหนิธรรม ก็เพราะใจร้อน เรื่องพ่อจะกลับเมื่อไหร่ใช่ไหม (ก็ยอมรับว่าใช่ แต่พอมีเรื่องอื่นมากระทบ จิตมันเลยพาลเป็น ๒ เท่า เกิดมิจฉาทิฏฐิ แต่ก็สงสัยว่า ไม่จริงแล้วพระท่านตรัสทำไม ธรรมอื่น ๆ จริงทุกอย่าง พระท่านคงไม่ทำร้ายจิตเรา ด้วยเรื่องหลวงพ่อไม่จริงหรอก แล้วพาลไปตำหนิพระท่านว่า ทำร้ายเรายังไม่พอ พลอยให้คุณหมอถูกทำร้ายไปด้วย แต่พอได้สติ ก็ทราบว่าอารมณ์จิตของเราเอง ทำร้ายจิตเราเอง ขาดเมตตาตนเอง จุดไฟเผาใจตนเองตลอด ก็ขึ้นไปกราบขอขมาพระทันที แต่พอเผลอ มันก็เอาใหม่อีก ก็กลับขึ้นไปขอขมาอีก พอลงมาก็ด่ามัน มึงอยากลงนรกหรืออย่างไร
ขนาดท่านสุปพุทธกุฏฐิ ซึ่งเป็นพระโสดาบันท่านก็เว้นขาดจากการปรามาสพระรัตนตรัย แม้พระอินทร์จะมาทดสอบท่าน ท่านก็สอบผ่านได้ กว่าจะสงบอารมณ์ลงได้ก็แสนยาก)
๒. หลวงพ่อฤๅษีท่านก็หัวเราะ กล่าวว่า ยังรู้เรื่องอยู่ ก็ยังไม่เป็นไร ระวังให้ดี พ่อเคยเป็นมาแล้ว เผลอ ๆ ด่าพระพุทธเจ้าเข้าให้ เอ็งต้องพยายามระงับอารมณ์ของจิตตัวนี้ให้ดี ๆ อยู่ ๆ มันเกิดอยากด่าพระขึ้นมาเฉย ๆ โดยไม่มีเหตุผล และไม่ทันได้คิดตั้งสติด้วย (ฟังท่านแล้วชักกลัว ถามว่าหากเกิดอารมณ์แบบนี้ แล้วจะแก้ไขอย่างไร)
๓. ก็ให้รีบกำหนดรู้ลมหายใจ ควบมรณานุสติ คิดว่าความตายมันเข้าถึงแล้วในขณะนี้ คือ ขณะเกิดปรามาสพระรัตนตรัย *ถามจิตมันว่าตายคราวนี้ เอ็งลงนรกแน่* ให้จิตมันเห็นภาพนรกควบคู่กันไปด้วยเลย รับรองชะงัก อยู่ที่ใช้ความตายนี่แหละ จิตมันจะชะงักตีตื้นขึ้นมา ก็ให้รีบจับภาพพระขึ้นกราบขอขมาพระรัตนตรัย มันเกิดบ่อยเราก็ต้องทำบ่อยให้มันชิน จิตจะได้มีกำลังต่อสู้กับอารมณ์ปรามาสพระรัตนตรัย
๔. อย่าท้อถอยเพราะมันเป็นของจริง กิเลสมารมันจะเข้ามาเล่นงานเอ็งทุกอย่าง รวมทั้งขันธมารด้วย ต้องรู้จักแก้ ต้องรู้จักต่อสู้กับอารมณ์
๕. ขันธมารก็เหมือนกัน ปวดตรงไหน เจ็บตรงไหน เอาจิตผ่าออก แยกส่วนออกให้หมด ถ้าระงับไม่ไหว ก็หลบเข้าฌานเสียบ้าง ตั้งใจไว้เลยขันธมารอย่างนี้ ขอทนเป็นชาติสุดท้าย เอ็งตายเมื่อไหร่ ข้าขอไปพระนิพพานเมื่อนั้น
๖. อย่าไปคิดว่าสำคัญนัก ขันธมารเล่นงานเราได้ก็ตอนที่เรามีร่างกายเท่านั้น ศัตรูหรือข้าศึกตัวสำคัญ คือ กิเลสมาร ต้องขจัดมันทิ้งไปจากจิตให้ได้ ร่างกายมันเกิดแล้วก็แก่ เจ็บ ตายไปในที่สุด แต่กิเลสมาร ถ้าขจัดมันไม่ได้ ร่างกายตาย กิเลสมันไม่ได้ตายไปด้วย ตัวนี้สิสำคัญ มันจะพาเราไปเกิด ไปเวียนว่ายอยู่ในวัฏฏะสงสารอีกต่อ ๆ ไป
|