[ทาริกา]

ขอเขียนอีก ๒ หน้ากระดาษ ลูกหลานเอย.. หลวงตาพูดถึงยันต์เกราะเพชรในบ้านใหญ่มาพอสมควรแล้ว สิ่งควรพูดถึงเมื่ออยู่ในบ้านใหญ่วัดท่าซุง ก็คือคำสอนอันเป็นอมตะล้ำค่าที่พระคุณพ่อเคยสั่งสอนทั้งทางตรงและทางอ้อม

พ่อจะสอนอยู่ตลอด เตือนอยู่เสมอว่า อย่ายึดถือทุกสิ่งทุกอย่างว่ามันจะเป็นของเราเป็นเราอยู่ได้นานตลอดไป มันเกิดมีขึ้นมา แล้วก็เปลี่ยนแปรสิ้นสภาพไป สลายไปไม่มีเหลือในที่สุด

และในระหว่างที่มันยังสัมพันธ์ หรือครอบครองคบค้ากับเราอยู่ ก็อย่าไปใช้มันทำความเลวความชั่ว จงใช้มันทำความดีให้มากให้ฉลาดที่สุด เพราะอีกประเดี๋ยวมันก็จะหมดเวลา หมดสภาพ สลายจากเราไปตามกฎธรรมดา แล้วเราก็จะเสียดายว่า

"รู้อย่างนี้ไม่ทำเลวอย่างนี้ก็ดีแล้วหนอ.. รู้อย่างนี้เราน่าจะทำความดีให้มากกว่านั้นจริง ๆ หนอ"

หลวงตามีวาสนามีเวลาอยู่กับพ่อน้อยหลือเกิน.. แม้จะมีโอกาสที่พ่อให้ลูกเสมอกัน ก็ไม่เข้าใจ ไม่ฉลาดที่จะฉกฉวยตักตวงโอกาสอย่างนั้นมาทำความดีตามที่พ่อสอนพูดเฉพาะตัวว่า

"..เออนี่คุณ..ในระหว่างที่ยังไม่ได้มอบหมายให้ทำหน้าที่อะไร ก็ไม่ต้องร้อนใจอยากทำหน้าที่ รีบเอาเวลาไปทำความเพียร ทำกรรมฐานให้มากที่สุด ให้ใจสบายที่สุดเสียก่อน เมื่อถึงเวลาที่ต้องทำงาน จะได้เหนื่อยแต่กายแต่ใจเป็นสุข"

(มีต่อ)