[เถรี]

พวกคุณต้องรู้จักวิจัยแยกแยะในธรรมะ เก็บเอาส่วนที่ดีเข้ามา ไล่เอาส่วนที่ไม่ดีออกไป พยายามสร้างกำลังใจของตัวเองให้ผ่องใส รักษาความดีเอาไว้ พอนานไปเรายืนระยะได้ ต่อไปความดีก็จะไม่ถอยหลังอีก

จนกระทั่งท้ายสุด ก็จะเหลือความดีในส่วนเดียว หลักการปฏิบัติจริง ๆ มีเท่านี้เอง อย่างที่หลวงพ่อท่านให้เราอธิษฐานว่า “ข้าพเจ้าขอมอบกายถวายชีวิต ต่อองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า”

คำว่ามอบกายถวายชีวิตก็คือ สิ่งใดที่เป็นงานเพื่อพระศาสนา เป็นงานเพื่อแบ่งเบาภาระของครูบาอาจารย์ เป็นงานเพื่อมรรคผลนิพพานของตน เราทำชนิดแลกด้วยชีวิต..!

ผมเองอยู่วัดท่าซุง ไม่รู้ว่าเฉียดตายกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แม้กระทั่งลงไปตีกับชาวบ้านเขา โดนเขาคว้าปืนไล่ยิงมาแล้วก็มี แต่ว่านั่นผมถือว่าผมทำเพื่อพระศาสนา ผมต้องปกป้องรักษาวัด ต้องดูแลทรัพย์สมบัติของสงฆ์

ระยะนั้นคืนหนึ่งผมนอนประมาณ ๒ ชั่วโมงเท่านั้น แล้วไม่ได้อยู่เฉย ๆ ต้องพายเรือตรวจการณ์ทั้งคืน จนตอนนั้นโรคกระเพาะรับประทาน เพราะว่าตื่นอยู่ตลอด ออกกำลังทั้งคืน ถ้าเราไม่พายเรือตรวจวัด คนอื่นก็เข้ามาเบียดเบียน มาขโมยปลาหน้าวัด

ในเมื่อออกกำลังทั้งคืน นอนก็ไม่ได้นอน จึงเป็นโรคกระเพาะ ปีนั้นทั้งปีผมไม่ได้กลับกุฏิเลย นอนอยู่แต่ในเรือ เรื่องพวกนี้เราเองต้องมีสามัญสำนึกว่า เราต้องอยู่ให้วัดได้อาศัย ไม่ใช่อยู่อาศัยวัดอย่างเดียว

อยู่ให้วัดอาศัยก็คือ มีงานอะไรเราต้องทำให้เต็มที่ ถ้าหากว่างานในส่วนของคันถธุระหมดลงในแต่ละวัน เราก็ดึงกำลังใจของเราเข้ามาในส่วนวิปัสสนาธุระ คือให้อยู่กับการภาวนา

ในระหว่างที่ทำงาน ก็พยายามทรงกำลังใจ กำหนดรู้ลมหายใจเข้าออกให้เป็นปกติ พอเลิกงานเราก็มาทุ่มเทให้กับกรรมฐานของเราต่อ หลักการพวกนี้จริง ๆ แล้วพวกท่านก็รู้ แต่ว่าไม่ได้ปักมั่นอยู่ในใจ ถึงเวลาก็เรื่อย ๆ กันไป จึงต้องมาตอกย้ำกันใหม่อีกที

เมื่อตอกย้ำแล้ว ก็ขอให้ทำให้นานหน่อย อย่าให้เป็นไฟไหม้ฟาง ไม่ใช่ว่าฟังไปทีก็เกิดความกระตือรือร้น เกิดความฮึกเหิมอยากจะทำ แต่ได้วูบเดียวเท่านั้น พอลับหลังก็หายเงียบไปอีก