[เถรี]

ท่านบอกว่า "ใช้ไม่ได้ลูก สมัยที่พ่อทำกรรมฐาน ๔๐ กอง ถ้าต้องใช้เวลาถึง ๒ นาทีนี่แย่มากแล้ว" อาตมานั่งเหี่ยวอยู่ตรงนั้น ถ้าเป็นสมัยนี้เด็กจะบอกว่า "หลวงพ่อ "ขิง" กูแหงเลย..!" ได้ ๑๐ กองในครึ่งชั่วโมง..กูว่ากูเก่งโคตรแล้วนะ หลวงพ่อบอก ๔๐ กองไม่ถึง ๒ นาที ขิงข่าตะไคร้มาครบทั้งสวนเลย..!

มาเข้าใจทีหลัง อ๋อ..ที่แท้เราโง่เอง ครูบาอาจารย์ท่านพูดถูก ก็เรามันโง่ พอถึงเวลาก็ถอยหลังมา ๑, ๒, ๓, ๔, ๕, ๖, ๗, ๘, ๙, ๑๐ แล้วเริ่มต้นใหม่ ถอยหลังมา ๑, ๒, ๓, ๔, ๕, ๖, ๗, ๘, ๙, ๑๐ เริ่มต้นจากหนึ่งใหม่ทุกครั้ง..เหนื่อยตายห่..!

แต่หลวงพ่อท่านให้ทรงอารมณ์เต็ม แล้วก็เปลี่ยนความคิด เปลี่ยนกองกรรมฐานแค่นั้นเอง โอ๊ย..๔๐ กองแค่นาทีเดียวก็ได้แล้ว ไม่ใช่ ๒ นาทีหรอก ใช้เวลาไม่ถึง ๒ นาทีหรอก รักษาอารมณ์สูงสุดไว้แล้วเปลี่ยนกองกรรมฐาน..แค่นั้นเอง แผล็บ ๆ ๆ หมดแล้ว ๔๐ กอง..! แต่ตอนที่ทำไม่ได้ นึกว่าหลวงพ่อท่าน "ขิง" แต่อันนี้ไม่ใช่ "ขิง" เรื่องจริงเลย อันนี้ก็ไม่มีขาย อยากได้ให้ทำเอง..!

บอกแล้วว่าครูบาอาจารย์กว่าจะมานั่งเป็นครูบาอาจารย์ได้นี่ หกล้มหกลุกมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว บอกแล้วว่าแผลทั้งตัว บางทีจะถึงยอดเขาเอเวอเรสต์อยู่แล้ว แต่ดันกลิ้งไปอยู่ตีนเขาโน่น..! ไม่ต้องห่วงหรอกว่าจะชอกช้ำระกำใจขนาดไหน โมโหแทบจะเอาหัวโขกฝา "กูพลาดตรงไหนวะ ? มาซะขนาดนี้ดันพลาดอีกแล้ว..!"

กว่าจะจับจุดได้ว่าไปเผลอปล่อยให้ขาดช่วงไม่ต่อเนื่อง พวกเราส่วนใหญ่ทำแล้วทิ้งกัน..เจริญมากเลย..! นั่นแหละ..ทุกวันนี้ที่ก้าวหน้าไม่ได้ ก็เพราะปล่อยให้ขาดช่วงลง เรื่องของการปฏิบัติธรรมพอทำได้แล้วต้องรักษาเอาไว้ ใหม่ ๆ แค่ขยับตัวจะกราบพระก็หลุดหายหมดแล้ว ต้องตั้งสติให้มั่นคง เอาจิตจดจ่ออยู่กับสิ่งที่เราทำ อย่าให้หลุดไปไหน มั่นใจว่าไม่หลุดแล้วค่อยขยับ ใหม่ ๆ ได้สักหนึ่งนาทีก็เก่งมากแล้ว