[เถรี]

ถามว่านั่งมองทำไม..? ก็จะดื้อนั่งอยู่ตรงนี้มีปัญหาไหม..? "ในเมื่อมึงฟุ้งมาก ๆ ไม่ยอมภาวนา กูก็จะนั่งอยู่ตรงนี้ ดูซิว่ามึงจะทำอะไรได้..? มึงชวนให้กูด่าคน กูก็ไม่ด่า มึงชวนให้กูไล่เตะไล่ตีคน กูก็ไม่ไป กูจะนั่งอยู่ตรงนี้แหละ..!" อย่างน้อย ๆ ใจคิดชั่วได้ แต่วาจาไม่พูด กายไม่ทำ เราก็ชนะไป ๒ ใน ๓ แล้ว ให้รู้ไปว่าใครจะหน้าด้านไปกว่ากัน..!

โยมคงไม่โดนหนักขนาดนี้หรอก แต่อาตมาเป็นคนดื้อ ต้องโดนหนัก แล้วก็ทั้งดื้อทั้งหน้าด้าน โดนเท่าไรก็ไม่ถอย ตอนนั้นความสามารถอะไรใช้ไม่ได้หมด เพราะใจฟุ้งซ่าน จะเป็นอตีตังสญาณ อนาคตังสญาณ ปัจจุปปันนังสญาณ อะไรไม่ได้ทั้งนั้น ไม่เอาด้วยเลย เพราะถ้าทำได้ก็แปลว่าเราต้องทรงสมาธิได้ แต่นี่สมาธิแตกกระจายหมด ก็นั่งอยู่ตรงนี้แหละ..!

"กูจะนั่งอยู่ตรงหน้าพระพุทธเจ้านี่แหละ มึงแน่จริง มึงลากกูไปให้ได้สิ..!" ในที่สุดกิเลสก็กลัวคนบ้า ก็คือพอเราไม่ไปไหนจริง ๆ ท้ายที่สุดก็ค่อย ๆ เบาลง..เบาลง..เบาลง..แล้วก็ยอมสงบ ผ่านไปครึ่งค่อนวันหงายหลังผลึ่งได้ สลบไปเป็นวันเลย..!

ไม่ได้นึกเลยว่าการที่เราดื้อสู้กับกิเลสจะเหนื่อยขนาดนี้ ก็คือกูไม่ไป..มึงลากกูไปให้ได้สิ..! หงายหลังลงไปสลบไสลเลย รุ่งขึ้นฟื้นขึ้นมาใจเพลียเต็มที ฟุ้งไม่ไหวแล้ว อ้าว..ยอมภาวนาแล้ว ก็รีบตะกายกลับทันที

เพราะฉะนั้น..หลายคนเจอประสบการณ์นี้ เปลี่ยนจากเทวดานางฟ้าลงไปแย่กว่าอีก..!ให้พยายามสู้หน่อยนะ ถ้าไม่สู้ไม่ได้กลับที่เดิมหรอก มีแต่จะลงลึกไปเรื่อย..!

ประสบการณ์พวกนี้ครูบาอาจารย์ท่านโดนมาแล้วทั้งนั้น กว่าจะมานั่งสอนคนอื่นได้ เปรียบตัวเองเป็นนักรบก็ลงสนามมาบาดแผลนับไม่ถ้วน เปิดเสื้อให้ดูไม่รู้แผลอยู่ตรงไหนบ้าง เย็บกันจนเข็มหลง


ไม่ใช่ว่าครูบาอาจารย์เกิดมาก็เป็นเด็กดีเหลือเกิน ถึงเวลาก็ "แม่ครับ..ผมอยากจะใส่บาตร" "แม่ครับ..ช่วยพาไปวัดหน่อย" ไม่มีหรอก..! โน่น..รู้ตัวอย่างแรกแทนที่จะถือขันข้าวใส่บาตร..เปล่า..ถือเบ็ดตกปลา ถือหนังสติ๊กไล่ยิงนก..เจริญ..! ไม่ใช่บริสุทธิ์ออกมาจากท้องแม่หรอก ก็ชั่วมาก่อนกันทั้งนั้น..!

ได้ยินหลวงพ่อเล่าแล้วสบายใจขึ้นเยอะเลย ที่แท้ก็ชั่วเหมือนกัน..ใช่ไหม..? อุตส่าห์หลงนึกว่าหลวงพ่อจะเป็นคนดี ไม่มีใครเขาดีมาตั้งแต่ท้องแม่หรอก ต้องมาตะเกียกตะกายหาดีเองทั้งนั้นแหละ ลองไปดูที่ท้ายรถสิบล้อสิ เขียนเอาไว้ชัด ๆ ว่า "ความดีไม่มีขาย ถ้าอยากได้ให้ทำเอง..!"