[เถรี]

เป็นครั้งเดียวในชีวิตที่อับอายขายหน้าชาวบ้านเขา เพราะว่าขึ้นเครื่องไปนี่สายตาทุกสายตามองมา เพราะเหลือเราอยู่คนเดียว ไม่ได้อยากดังหรอก แต่แหม..ตอนนั้นแสงตกลงมาเต็มตัวเลย ไม่หิวแสงก็ต้องแสงตกเพราะเหลืออยู่คนเดียว..! ใครเคยเจอประสบการณ์แบบนี้บ้าง..? แต่พวกเราถ้าเจอก็คือนอนเพลิน ไม่ใช่ทำงานเพลินหรอก นอนเพลิน..ไม่ตื่น..!

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ในเรื่องของอดีตเลยมาแล้ว ไปหวนหาอาลัยก็ไร้ประโยชน์ อนาคตก็ยังมาไม่ถึง ฟุ้งซ่านไปก็บ้าเปล่า ๆ ก็ต้องตอนนี้เดี๋ยวนี้ ทำอย่างไรจะหยุดใจของเราอยู่กับลมหายใจเข้าออก หลุดจากตรงนี้เมื่อไร ฟุ้งซ่านเมื่อนั้น แล้วถ้าฟุ้งเมื่อไร เอากลับยากสุด ๆ

หลายคนมีประสบการณ์ปฏิบัติธรรม จิตใจสงบ โอ๊ย..เหมือนเทวดานางฟ้า จะเหาะจะบิน เดินไปยิ้มไป ไม่รู้จะยิ้มกับใครยิ้มกับหมูกับหมาก็เอา เผลอหน่อยเดียว ไม่รู้สภาพจิตไปคว้าเอากิเลสเข้ามาตอนไหน โอ้โห..รัก โลภ โกรธ หลง มาฟ้าถล่มดินทลายเลย จากเทวดานางฟ้าตกลงมาแย่กว่าหมาตั้งเยอะ..!

แล้วก็เป็นเรื่องแปลก รีบตะเกียกตะกายเพื่อจะกลับที่เดิม แต่กลับไม่ได้..! ถามว่าทำไมถึงกลับไม่ได้ ? กลับไม่ได้เพราะว่าเราอยากกลับ เรื่องของการปฏิบัติธรรมต้องไม่อยาก อยากเมื่อไรจะไม่ได้

อาตมาเองหกล้มหกลุกวันหนึ่งเป็นร้อยเป็นพันครั้งมาตั้งแต่วัยรุ่น อายุยังไม่ทันจะยี่สิบ ก็ปฏิบัติธรรมจนคนรอบข้างเขาว่าบ้ากันหมด พอหกล้มหกลุกบ่อย ๆ คราวนี้ไม่ยอมแพ้ ยังไงก็ต้องสู้จนกว่าจะชนะ แต่นิสัยอย่างนี้ไม่ค่อยดีนะ เขาเรียกว่าคนแพ้ไม่เป็น

วันไหนฟุ้งซ่านมาก ๆ ภาวนาไม่ได้เลย มีแต่ รัก โลภ โกรธ หลง เต็มหัวไปหมด อยากจะฆ่าคนขึ้นมาด้วย ต้องการความสงบหน่อย..ไอ้โน่นก็ก๊อก..ไอ้นี่ก็แก๊ก โน่นเลย..ไปนั่งหน้าพระประธานองค์ใหญ่ ๆ อย่างองค์ข้างหลังอาตมานี่แหละ..นั่งมองพระ..!