[เถรี]

เมื่อถึงเวลามีการให้สอบถามปัญหาท้ายชั่วโมง กระผม/อาตมภาพจึงขออนุญาตถามว่า "จากการที่บุคคลซึ่งมีกำลังใจไม่เท่ากัน ก็คือถ้าหากว่าเราเป็นอาจารย์ที่ปรึกษา มักจะเจอบุคคลประมาณ ๓ ประเภท

ประเภทแรกก็คือ เราต้องทั้งแบกทั้งหามไปเลย เขาไม่สามารถที่จะทำอะไรด้วยตนเองได้ทั้งสิ้น..! ประเภทที่ ๒ ก็คือ ต้องฉุดกระชากลากถูไป เบาแรงกว่าบ้าง เพราะว่ายอมเดิน แต่ก็เดินอย่างไม่เต็มใจ..! ส่วนประเภทที่ ๓ นั้น เราแค่ชี้ทาง เขาก็สามารถที่จะไปได้เองแล้ว

ถ้าหากว่าเป็น ดร.เมลเจอปัญหาแบบนี้ แล้วจะแก้ไขอย่างไร ?" ปรากฏว่าดร.เมลหัวเราะ บอกว่า "นี่ปัญหาโลกแตกของนักจิตวิทยาทุกคนที่ต้องเจอแบบนี้ ดังนั้น..ให้เราทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด

โดยที่ยกคำตอบของหลวงพ่อชา วัดหนองป่าพง ที่ตอบพระฝรั่งว่า "ถ้าเราเป็นต้นไม้ใบหนา ผลดก มีสารพัดนกมากินผล แล้วนกตัวโน้นก็บ่นว่าเปรี้ยวเกินไป..ไม่ชอบ นกตัวนี้ก็บอกว่าหวานเกินไป..ไม่อร่อยอย่างที่คิด เป็นต้น นกบางตัวก็ขี้รดต้นไม้ไปเลยเสียด้วย..! ถ้าหากว่าอยู่ในลักษณะอย่างนั้น เราก็ยืนหยัดในการทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด ไม่ต้องไปสนใจเสียงนก เสียงกา หรือว่าความประพฤติของนกกาทั้งหลายเหล่านั้น ก็คือเราให้คำแนะนำไปอย่างดีที่สุดแล้ว ส่วนเขาจะรับไปทำ หรือไม่รับไปทำ อย่าได้รับมาเป็นอารมณ์ของเรา

ปัญหาต่อไปที่กระผม/อาตมภาพตั้งคำถามก็คือว่า "บรรดานักจิตวิทยาชาวตะวันตกนั้น ต้องศึกษาหลักจิตวิทยาต่าง ๆ มาด้วยความยากลำบาก กว่าที่จะสรุปลงมาเป็นตำรา หรือแนวทางในการจัดการทางจิตวิทยาได้ แต่ว่าทางด้านของโลกตะวันออกของเรานั้น องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงมีคำตอบสำเร็จรูปสำหรับคนทุกระดับอยู่แล้ว สามารถแก้ไขปัญหาทางจิตตั้งแต่ต่ำสุด จนถึงสูงสุด ได้อย่างเด็ดขาดและไม่กำเริบอีก แต่ว่าทำไมคนตะวันออก ถึงไม่ค่อยที่จะศึกษาเรื่องนี้ มีแต่คนตะวันตก ที่ศึกษามากขึ้นไปเรื่อย ๆ ดร.เมลมีความเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างไร ?"

ท่านดร.เมลหัวเราะเป็นการใหญ่ แถมยังบอกสั้น ๆ ว่า "ถ้าหากว่าเขาไม่ศึกษาในชาตินี้ แล้วมีเหตุปัจจัย เดี๋ยวชาติหน้าเขาก็เข้ามาศึกษาเอง..!" ซึ่งกระผม/อาตมภาพเองก็นึกไม่ถึงว่าจะได้รับคำตอบแบบนี้..!