เมื่อออกทำหน้าที่ต่าง ๆ ทางด้านทองผาภูมิ จนกระทั่งปี ๒๕๔๘ ทางคณะสงฆ์สั่งให้ไปเรียนประกาศนียบัตรบริหารกิจการคณะสงฆ์ บอกว่า "เป็นเจ้าคณะตำบลแล้ว ต้องมีความรู้ในการบริหารคณะสงฆ์ให้เป็นระบบมากกว่านี้"
เมื่อไปเรียน ครูบาอาจารย์ท่านก็บอกว่า ต้องมีโน้ตบุ๊กส่วนตัว ก็คือคอมพิวเตอร์ติดตัวที่เรียกว่าแล็ปท็อป ไม่ใช่ PC ที่เป็นเครื่องสำนักงาน ตอนซื้อมากระผม/อาตมภาพก็ยังงง ๆ อยู่ว่า เราทิ้งมา ๑๑ - ๑๒ ปีแล้ว น่าจะตามระบบไม่ทัน แต่ปรากฏว่าเมื่อใช้ดู ระบบใหม่ ๆ เก่งมาก เราทำอะไรผิด เขาบอก แล้วแถมยังบอกอีกด้วยว่าจะทำอย่างไรถึงจะถูก กลายเป็นว่าสิ่งทั้งหลายเหล่านี้ยิ่งไปก็ยิ่งใช้งานง่ายขึ้น
แต่คราวนี้ท่านทั้งหลายต้องเข้าใจว่า เทคโนโลยีนั้นเป็นเครื่องมือสนับสนุนให้การเผยแผ่พระพุทธศาสนาของเราให้ง่ายขึ้น สะดวกขึ้น แต่อย่าให้เทคโนโลยีเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเรา ไม่อย่างนั้นท่านจะกลายเป็นหนึ่งใน "สังคมก้มหน้า" ไม่ต้องทำมาหากินอะไร วัน ๆ ก็จ้องแต่จอโทรศัพท์
ความเจริญเป็นสิ่งที่เราปฏิเสธไม่ได้ แต่ต้องวางลำดับให้เขาเป็นเครื่องหนุนเสริมการทำงานของเราให้สะดวกขึ้น ให้คล่องตัวขึ้น อย่าให้มาเป็นเจ้านาย ที่เราจะต้องคอยติดตามอยู่ตลอดเวลา ห่างจากไลน์และเฟซบุ๊กไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นชีวิตนี้ก็ถือว่าไร้ความหมาย เพราะว่าไม่มีเวลาไปทำอย่างอื่น
โดยเฉพาะนักปฏิบัติธรรม สิ่งที่เราปฏิบัติก็คือสมาธิภาวนา ที่เป็นกำลังในการตัดกิเลสที่สำคัญมาก เพราะว่าสมถกรรมฐาน เหมือนการเพาะกำลังให้เรามีความแข็งแรงมาก ส่วนวิปัสสนากรรมฐาน เป็นเครื่องมือที่มีความแหลมคม ถ้าเรามีแต่กำลัง ไม่มีเครื่องมือ ก็ตัดฟันอะไรไม่ได้ มีแต่เครื่องมือ แต่ไม่มีกำลัง ก็ยกเครื่องมือไม่ขึ้น ใช้งานไม่ได้อีก จึงเป็นเรื่องที่เราต้องทำทั้งสองอย่างควบคู่กันไป
เพราะว่าสมถภาวนากับวิปัสสนาภาวนา เหมือนคนที่โดนล่ามเท้าเอาไว้ ต้องก้าวเดินทีละข้างจึงจะเกิดความก้าวหน้า ก้าวเดินเฉพาะข้างใดข้างหนึ่ง ก็ไปได้แค่สุดก้าว แล้วก็โดนกระตุกกลับ หาความก้าวหน้าไม่ได้
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย สุธรรม : 25-04-2024 เมื่อ 01:55
|