[เถรี]

ในส่วนนี้อยากจะบอกกับท่านทั้งหลายว่า ถ้าเราเอาคำพูดคนอื่นเป็นประมาณ ก็จะบั่นทอนกำลังใจตนเอง แล้วท่านทั้งหลาย ถ้าถามว่ากระผม/อาตมภาพ "ไม่รู้สึกท้อบ้างเลยหรือ ?" เมื่อโดนคนว่าเป็นจำนวนมากขนาดนั้น เพราะเพื่อนทั้งโรงเรียนก็ว่า "บ้า" ครูบาอาจารย์ก็ว่า "บ้า" ขอบอกกับท่านทั้งหลายว่ากระผม/อาตมภาพไม่เคยรู้สึกเลยว่าจะท้อ เนื่องเพราะว่ารู้ว่าตนเองทำอะไร ? ทำแล้วจะได้อะไร ?

โดยเฉพาะการปฏิบัติในช่วงแรก ๆ พอเริ่มทรงสมาธิได้ในระดับรู้ลมหายใจและคำภาวนาโดยอัตโนมัติ ความสุขเยือกเย็นที่เกิดขึ้น ไม่สามารถที่จะพูดเป็นภาษามนุษย์ได้ เหตุเพราะว่าคนเราโดยปกติจะโดนไฟใหญ่ ๔ กอง คือรัก โลภ โกรธ หลง เผาอยู่ตลอดเวลา

ครั้นเมื่อสมาธิทรงตัว สามารถกดไฟใหญ่ ๔ กองให้ดับลงชั่วคราวได้ คนที่โดนไฟเผาอยู่ตลอดเวลา อยู่ ๆ ไฟดับลง จะมีความสุขขนาดไหน อธิบายเป็นภาษามนุษย์ไม่ได้ ในเมื่อการปฏิบัติยิ่งมีผล ความเชื่อมั่นก็ยิ่งมากขึ้น จึงไม่ได้หวั่นไหวต่อคำพูดของใครเลย ประมาณว่าเอ็งอยากจะพูดอะไรก็พูดไป เดี๋ยวเหนื่อยก็หยุดเอาเอง

แม้กระทั่งวันก่อนที่อยู่ในงานทำบุญ ๕๐ วันของคุณแม่สำราญ ครุฑวงศ์ โยมแม่ของพระเดชพระคุณพระเทพปริยัติโสภณ, ดร. (ปัญญา วิสุทฺธิปญฺโญ ป.ธ.๙) เจ้าคณะจังหวัดกาญจนบุรี น้องเขยของท่าน คือพันเอกประสิทธ์ พุฒตาล ก็พาเพื่อนร่วมรุ่น ๔ คน ๕ คนมากราบ แล้วก็ยังมีการระลึกความหลังกันว่า ในสมัยที่อยู่กองโรงเรียน กระผม/อาตมภาพโดนเพื่อนเรียกว่า "มหา" ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว เพราะว่าต่อให้ฝึกหนักขนาดไหนก็ตาม ตี ๓ ต้องลุกขึ้นมาภาวนา..!

ถ้าท่านทั้งหลายไม่ทราบว่าทหารฝึกหนักขนาดไหน ก็เป่านกหวีดเรียกตื่นตั้งแต่ตี ๕ กว่าจะได้พักนอนก็ ๓ ทุ่ม นอนไปประมาณ ๑ ชั่วโมง นกหวีดจะปลุกให้ไปฝึกยุทธวิธีรบกลางคืน กว่าจะได้นอนก็ตี ๑ ตี ๒ ตอนตี ๕ ปลุกอีกแล้ว ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ตี ๓ เราต้องลุกขึ้นมาภาวนาให้ได้ เพราะไม่อย่างนั้นแล้วสิ่งที่เคยทำก็จะไม่ได้ทำ ก็แปลว่าเราต้องอดทนกับความเหนื่อย ความง่วง ความเพลีย สละความสุขในการนอน เพื่อที่จะมาปฏิบัติธรรม เนื่องเพราะว่ารู้ว่าทำแล้วจะได้อะไร ?

แล้วที่เหลือเชื่อก็คือบรรดาเพื่อนฝูงที่เหนื่อยจะตายห่าพอ ๆ กันนั่นแหละ พอเห็นกระผม/อาตมภาพลุกขึ้นมานั่งภาวนา ก็ค่อย ๆ คลานกันออกจากที่นอนมา เพราะว่าถ้าทำเสียงดัง ครูฝึกจะถือว่าไม่อยากนอน ไล่ให้ไปวิ่งแทน มานั่งพนมมือล้อมรอบเตียง แล้วก็บอกว่า "หลวงพ่อ..ขอหวย ๓ ตัว..!" โดนขนาดนั้น แต่กระผม/อาตมภาพก็ไม่ได้หวั่นไหว เพราะรู้ว่าตนเองทำอะไร ? แล้วได้อะไร ? ปรับการภาวนาเข้ากับการฝึกของทหาร เขาให้วิ่ง ๓ ชั่วโมง ก็ได้ภาวนา ๓ ชั่วโมง ซ้าย..พุท ขวา..โธ ลงตัวพอดี..!