[เถรี]

ประการต่อไปก็คือหมดบุญ ปุญญกฺขย ก็คือสิ่งที่เราทำมาแล้วค้ำจุนตัวเราในลักษณะของชนกกรรม พาไปให้เกิด อุปัตถัมภกกรรม สนับสนุนส่งเสริม ถ้าหากว่าหมดลงก็ตาย ดังนั้น..หลายท่านถ้าหากว่าอายุมากหน่อย สมัยก่อนพอคนตาย บางคนก็จะใช้คำว่า "หมดบุญ"

คราวนี้ยังมีประเภทสุดท้ายคือกัมมกฺขย ตายเพราะหมดกรรม อย่างคุณเมฆ วินัย ไกรบุตร ก็คือในเมื่อได้สร้างสิ่งที่ดี ๆ ตอบแทนให้กับบรรดาเจ้ากรรมนายเวรแล้ว กรวดน้ำ ขออโหสิกรรม กรรมที่เคยผูกพันกันอยู่ ก็เป็นอันว่าคลายตัวลง หมดกรรมจึงตาย..!

หรือถ้าหากว่าจะดูตัวอย่างชัด ๆ ก็พระโลสกติสสเถระ ซึ่งสร้างเวรสร้างกรรมเอาไว้มาก แต่ละวันจะกินอาหารได้ไม่เกินข้าวสุก ๗ เม็ดเท่านั้น ต่อให้มีอาหารมากเท่าไรก็ตาม ถ้าหากว่ากินครบ ๗ เม็ด อาหารตรงหน้าก็จะหายหมด แล้วก็ไม่รู้ว่าอยู่มาได้อย่างไร จนกระทั่งอายุเกิน ๒๐ ปี ? ได้พบพระสารีบุตรมหาเถระซึ่งมีเมตตา ก็เลยชวนไปบวช ท่านก็คงเห็นว่าชีวิตนี้ทำอะไรไปก็ไร้ประโยชน์ เพราะว่ากินได้แค่ไม่เกินข้าวสุก ๗ เม็ดเท่านั้น จึงยอมบวช

เมื่อบวชแล้ว พระเถระพิจารณาว่าภิกษุใหม่รูปนี้สร้างกรรมเอาไว้มาก ถ้าหากให้เดินบิณฑบาตท้ายแถว น่าจะไม่ได้รับอาหาร จึงให้เดินด้านหน้า แต่ปรากฏว่าวันนั้นชาวบ้านนึกอะไรก็ไม่รู้ ? ใส่บาตรจากข้างหลังมาข้างหน้า..! กว่าจะมาถึงท่านอาหารก็หมดแล้ว เมื่อพระสารีบุตรทราบดังนั้น ก็ให้ไปอยู่ท้ายแถว วันรุ่งขึ้นออกบิณฑบาต ชาวบ้านก็พากันคิดว่า "วันก่อน เราใส่จากข้างหลังมาข้างหน้า วันนี้ก็ควรจะใส่จากข้างหน้าไปข้างหลัง" ปรากฏว่าอาหารหมดก่อนถึงพระโลสกเถระอีก..!

พระสารีบุตรก็เลยให้ท่านเดินตรงกลาง ชาวบ้านก็คิดว่า "วันก่อนโน้น เราใส่จากท้ายมาหัว เมื่อวานนี้ใส่จากหัวมาท้าย อย่ากระนั้นเลย เราแบ่งเป็นสองพวก พวกหนึ่งใส่จากหัวมาท้าย อีกพวกหนึ่งใส่จากท้ายมาหัวดีกว่า" อาหารหมดลงก่อนถึงตรงกลางพอดี เป็นอันว่าเวรกรรมของคุณนั่นแหละ ทำให้เป็นไปดังนั้น..!