[เถรี]

ในปัจจุบันนี้พระสงฆ์สามเณรของเราจำนวนมากบอกว่า "ไม่มีป่าให้เดิน" กระผม/อาตมภาพขอยืนยันว่าป่าที่ให้เดินยังมีมาก แต่ท่านไม่กล้าไปกันเอง อย่างที่กระผม/อาตมภาพออกเดินธุดงค์ครั้งแรกเมื่อพรรษาที่ ๔ ก็ตก ๓๐ กว่าปีมาแล้ว ตอนแรกเพื่อนฝูงพี่น้องก็ขอตามไป ๗ - ๘ รูป แต่พอบอกว่าจะไปที่ไหน ลำบากอย่างไร ก็ถอนตัวกันหมด โดยเฉพาะหลวงพ่อโอ (พระครูสมุห์พิชิต ฐิตวีโร) ที่พวกกระผม/อาตมภาพเรียกว่า "หลวงพี่" ท่านบอกว่า "ธุดงค์อย่างท่านผมก็อยากไป แต่ในป่าไม่มีเนสว่ะ..!" เพราะว่าท่านติดกาแฟ ในเมื่อไม่มีกาแฟ ท่านก็เลยไม่เดินธุดงค์..!

เรื่องนี้ท่านทั้งหลายที่เห็นว่าหลังอาหารมื้อเพลแล้ว นอกจากน้ำเปล่า กระผม/อาตมภาพไม่ได้ฉันน้ำปานะอะไรแบบทุกท่าน เพราะว่าเห็นทุกข์เห็นโทษจากการเดินธุดงค์นั่นเอง พอถึงวันท้าย ๆ ร่างกาย "กรอบเป็นข้าวเกรียบ" แล้ว อะไรที่เป็นส่วนเกินแม้แต่นิดเดียวก็ไม่อยากได้

แต่ไปเห็นหลวงพ่อทวน โฆสโก เจ้าพ่อธุดงค์สายชายแดนพม่า ท่านแบกย่ามธุดงค์สองใบ พอท่านวางลง กระผม/อาตมภาพลองยกดู ใบเดียวยังยกไม่ขึ้นเลย..! ทั้ง ๆ ที่น้ำหนักตนเองแบกไปคือ ๒๒ กิโลกรัม แปลว่าของหลวงพ่อทวน ใบหนึ่งนั้นเกิน ๓๐ กิโลกรัมแน่นอน เมื่อกราบเรียนถามท่านว่า "หลวงพ่อครับ ใส่อะไรไว้บ้าง ?" ท่านก็รูดซิปเปิดย่าม หยิบให้ดูทีละอย่าง สรุปว่าแค่น้ำตาลทรายอย่างเดียว ๑๓ กิโลกรัม..! แล้วท่านก็ไม่ได้ฉันเองด้วย ท่านแบกไปเผื่อพวกกระผม/อาตมภาพที่ตามไป ๗ - ๘ รูปนั่นแหละ..!

ถึงเวลาสรงน้ำสรงท่าเสร็จ เข้าที่สวดมนต์ไหว้พระแล้วก็เดินจงกรมภาวนา หลวงพ่อทวนต้องถือแกลอนน้ำข้างละ ๕ ลิตร ถึงจะเดินจงกรมได้..! กระผม/อาตมภาพเห็นแล้วก็แปลกใจ ถามว่า "หลวงพ่อ..ทำไมต้องหิ้วแกลอนด้วยครับ ?" ท่านบอกว่า "ถ้าไม่หิ้วไว้มันจะลอย..!" ก็คือตัวเองแบกน้ำหนักข้างหนึ่ง ๓๐ กว่ากิโลกรัม พอถึงเวลาปลดลง ก็คงประมาณฝึกวิทยายุทธแบบกำลังภายในเขา ทำให้ตัวเบามากจนเกินไป เดินไม่เป็น ต้องเอาน้ำถ่วงไว้ข้างละ ๕ ลิตร ก็คงประมาณข้างละ ๕ กิโลกรัม ไม่อย่างนั้นท่านก็จะเดินไม่ได้..!