[เถรี]

กระผม/อาตมภาพอุตส่าห์ไม่บอกแล้วว่า สามองค์หลังของเบี้ยแก้ หลวงปู่รอด วัดนายโรงนั้น "สวยสมบูรณ์สุด ๆ" เพราะว่าเบี้ยแก้หลวงปู่รอด วัดนายโรง ส่วนใหญ่แล้วหูเบี้ยจะขาดหายหมด กว่าที่จะหาที่สวยสมบูรณ์แบบนี้ได้ ก็แทบจะล้มประดาตาย แต่ว่ากลับมา ปรากฏว่าบรรดา "ท่านผู้รู้จักของ" กวาดไปเรียบแล้ว..!

ส่วนเบี้ยแก้ของหลวงปู่บุญ วัดกลางบางแก้วนั้น กระผม/อาตมภาพเองมีน้อยกว่าเบี้ยแก้หลวงปู่รอด วัดนายโรง อาจจะเป็นเพราะว่าตนเองเป็นคนนครปฐม ในเมื่อคนนครปฐมไปหาเบี้ยแก้หลวงปู่บุญ ซึ่งคนนครปฐมรู้คุณค่าดี จึงไม่มีใครที่อยากจะ "ปล่อย" ให้ ท่านที่พอจะปล่อยมือให้ ก็บอกราคามาเสียสูงติดฟ้าไปเลย เป็นต้น โดยเฉพาะมักจะบอกใน "ราคาเซียน" ในท้องตลาด ซึ่งเป็นเลข ๗ หลักบ้าง ๗ หลักกลาง ๆ บ้าง ทำเอากระผม/อาตมภาพอยู่ในอาการ "จดไม่ติด"

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น จึงกลายเป็นว่าสิ่งที่ตนเองหามาโดยยากนั้น เหาะหายไปจากการครอบครองอีกแล้ว กว่าที่จะหามาได้ใช้เวลาหลายปี แต่ท่านผู้รู้คุณค่าคว้าไปภายในไม่กี่นาทีเท่านั้น ได้แต่ลุ้นว่าส่วนที่เหลืออยู่ จะมีอะไรรอดไปจนถึงวันที่ ๑๕ มีนาคมนี้บ้าง

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายแก่พระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพุธที่ ๑๓ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)