[เถรี]

ก็แปลว่าสัตว์หิมพานต์เหล่านี้ ซึ่งไม่มีตัวตนในโลกที่แท้จริงของเรา นอกจากว่าจะโดนท่านที่อยู่อีกมิติหนึ่งเนรมิตบิดเบือนร่างกายขึ้นมาให้ปรากฏ ถ้าหากว่าในลักษณะอย่างนี้ ก็แปลว่าสิ่งที่ท่านพระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อย) ได้กล่าวเอาไว้ในสัตวาภิธาน ไม่ใช่สิ่งที่อยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงทั้งหมด

ลำดับต่อไป ถ้าหากว่าในส่วนของสัตว์สองเท้า เมื่อกล่าวถึงมนุษย์แล้ว ก็ยังกล่าวต่อไปว่า "ฝูงเบื้อในอรัญญวา อีกพวกคนป่า ก็ปองเป็นสองบาทางค์ ฯลฯ" ก็คือพวกเบื้อและคนป่า ก็จัดอยู่ในสัตว์สองเท้าเช่นกัน

ในเมื่อได้ยินดังนี้ ท่านทั้งหลายอาจจะงง แต่ถ้าได้ยินภาษิตอย่างหนึ่งของไทย คำว่า "เบื้อใบ้" ก็จะรู้ว่าเบื้อนั้นเป็นมนุษย์ดึกดำบรรพ์ประเภทหนึ่ง ไม่สามารถที่จะพูดภาษาคนได้ จากที่กระผม/อาตมภาพได้รับการบอกเล่ามาจากคนโบราณ ก็คือ เบื้อนั้นไม่มีหัวเข่า ถ้าหากว่าวิ่งแล้วหกล้ม ต้องตะกายเข้าไปเกาะต้นไม้ดึงตัวเองให้ยืนก่อน แล้วถึงจะวิ่งต่อได้ แต่จะวิ่งได้เร็วมาก

พรานสมัยก่อนก็มักจะเข้าไปล่าเบื้อมาเป็นอาหาร อยู่ในลักษณะเอามากินเหมือนพวกลิงพวกค่างนั่นเอง แล้วขณะเดียวกันก็จับเอาเบื้อตัวเมียมาข่มขืน ทำเป็นเมียบ้าง แล้วค่อยเอามาเป็นอาหาร เหล่านี้เป็นต้น เรื่องพวกนี้จะว่าไปแล้วก็เป็นความ "มืดดำ - Dark" อย่างหนึ่งของบุคคลในรุ่นเก่า ๆ ซึ่งเราอาจจะเห็นว่า "ไม่มีมนุษยธรรม" แต่ว่าในสมัยนั้นเขาทำกันเป็นปกติ..!

ต่อมาเมื่อกล่าวถึงในส่วนของนกก็มีกล่าวไว้ว่า "การเวกแหวกวายุจร ในพื้นอัมพร แลส่งสำเนียงเสียงหวาน ฯลฯ"

นกการเวกก็เป็นนกชนิดหนึ่งในตำนาน ซึ่งเขาเล่าว่า กลางคืนเดือนหงาย ขึ้น ๑๕ ค่ำ จะมาแหวกว่ายกินแสงเดือน ถ้าส่งเสียงร้องไป หมู่มนุษย์และสัตว์ได้ยิน ก็จะตะลึงจังงังในความไพเราะเพราะพริ้งนั้น ต่อให้ราชสีห์กำลังตะครุบเหยื่อ หรือว่าเคี้ยวเหยื่อคาปากอยู่ ก็จะลืมไปเลยว่าตนเองกำลังทำอะไรอยู่..!